Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

#43 - Χειμερινό ηλιοστάσιο



Χειμερινό ηλιοστάσιο 

Σερνάμενοι κουνάμενοι 
στα κινηματικά πάρτυζ
ευτυχώς που
υπάρχουν και βιβλιοθήκες
για ανταλλακτικά παζάρια
και ξελόγιασμα

η καινοτομία των κλειδιών
τα σκοτάδια
οι ακατάληπτες προθέσεις
τα έντυπα πέρα δώθε
η κάθε πλάτη
ο κάθε αγκώνας του διακόπτη
τα φωτορυθμικά εφέ
η από μηχανής
προσφώνηση “σύντροφε”
σε λα μινόρε
και όχι “ρε”
ακόμη και ο διπλασιασμός
του σπάνιου ονόματος
ως αντίλαλος εν αιθρία

σπουδαία πράγματα

όχι η πιο μεγάλη νύχτα
αυτού του κόσμου
δεν έχει τίποτα από καλοκαίρι
έχουμε για τα καλά στουκάρει
χειμώνα και κρύο
δίχως να φοράμε ζώνη ασφαλείας

εμείς δε σωνόμαστε πια με τίποτα 

τρελέ λαγέ γιατί ξεχνάς;
εσύ δεν έλεγες
πως κάτω από αυτές τις συνθήκες
οι αποστάσεις μεγεθύνονται επ άπειρον;



Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

#42 - Αγαπημένη μου πρωταγωνίστρια*


Αγαπημένη μου πρωταγωνίστρια*
*τίτλος κλεμμένος απ το Μπούρμπουνα

Κάθε πρωί ξυπνάει αργά. Μετά τις 10 και μισή. Πετά το βαρύ πάπλωμα από πάνω της και ξεπλέκει με τα χέρια τα μαλλιά της καθώς η νεράιδα της νύχτας τα χει πλεγμένα όλο το βράδυ με τόση μαεστρία που μοιάζουν με χρυσοποίκιλτα δίκτυα φανταστικών ψαράδων της άπω ανατολής. Το πρόσωπο της προβάλλει ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν είναι χαμόγελο χαράς ή λύπης αλλά συνήθειας, σημάδι ευγνωμοσύνης που άλλη μια μέρα έχει ξημερώσει. Ολόιδια με λαγουδάκι κατεβαίνει απ το υπερυψωμένο κρεβάτι και με βήματα ανάλαφρα, θα λέγε κανείς στις μύτες των ποδιών, κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Μετά από ένα δεκάλεπτο φυσικής ανάγκης, γρήγορου ζεστού ντουζ και στοματικής υγιεινής εμφανίζεται απ το μπάνιο άλλο πλάσμα. Το λαγουδάκι μεταμορφώνεται σε μιας παράξενης ομορφιάς γυναίκα, ένα αμάλγαμα πριγκηπέσας και πλανεύτρας μάγισσας χωρίς ωστόσο κανένα ίχνος μακιγιάζ απάνω της. Ανοίγει το ηχοσύστημα για να παίξει μουσική απ το ραδιόφωνο και βάζει την εσπρεσιέρα να ζεσταίνεται. Σιγοτραγουδά. Μέχρι να γίνει ο καφές εκείνη έχει ήδη ντυθεί. Πίνει γουλιά γουλιά το ζεστό σκέτο εσπρέσο ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζει το κολατσιό για τη δουλειά διαβάζοντας στα πεταχτά μια εφημερίδα ή κάποιο χαρισμένο μυθιστόρημα που χει ξεμείνει στο τραπέζι της κουζίνας από μέρες.
Σχεδόν έτοιμη, φορά τις μαύρες μπότες της και βγαίνει στο διάδρομο. Κλειδώνει και μπαίνει στο ασανσέρ. Βγαίνοντας απ την εξώπορτα ψιθυρίζει στις γάτες της πολυκατοικίας κι εκείνες με τη σειρά τους κουνούν τις ουρές τους νιαουρίζοντας «καλημέρα». Η πριγκίπισσα πριν καλά καλά πατήσει το οδόστρωμα ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα στον ουρανό και στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Της αρέσει όταν τα φώτα της μέρας κατακλύζονται μισά από το γκρίζο των συννέφων και μισά απ τις ζεστές αχτίδες του ήλιου.
Ντυμένη συνήθως στα μαύρα, -ένα ριχτό φόρεμα, κολάν και πάρκα καμπαρντίνας-, στο διάβα της αφήνει το φουλάρι της ν ανεμίζει διασπείροντας ξωπίσω σκόνη αστεριών και μόρια ανθρωπινότητας που διαχέονται απ το άρωμα της στην ατμόσφαιρα. Τα χειμερινά πτηνά της πόλης την ακολουθούν σφυρίζοντας σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σταθμό του μετρό και τα φανάρια των λεωφόρων στο κοίταγμα της αλλάζουν αυτομάτως σε πράσινο βοηθώντας την να περάσει απέναντι χωρίς να περιμένει ούτε ένα δευτερόλεπτο στην αναμονή. Όλα συντελούν για πάρτη της με τρόπο μαγικό. Εκείνη δεν καταλαβαίνει τίποτα ωστόσο.
Στο μετρό κάθεται συνήθως στο τελευταίο βαγόνι διαβάζοντας πάλι κάποιο βιβλίο ή γράφοντας κείμενα όπως μόνο εκείνη ξέρει να γράφει. Απ τα παράθυρα του μετρό δε μπορείς να διακρίνεις τίποτα. Ο υπόγειος κόσμος μερικές φορές της προκαλεί μελαγχολία. Αντιθέτως στο τρένο χαζεύει παρατηρώντας απ το παράθυρο τον κόσμο έξω, την κίνηση στους δρόμους, τα εγκαταλελειμμένα κτήρια πίσω απ την Πειραιώς, τους ανθρώπους. Ακούει μουσική στο άηποντ. Το τρένο χαράζει την τεθλασμένη γραμμή του ως το τέρμα την ίδια στιγμή που το κορίτσι, η μάγισσα, η πλανεύτρα χαράζει στο μυαλό της σχέδια και σκέψεις σε λυρικούς τόνους αφού τη βοηθούν να ξεφεύγει απ τη συνήθη ρουτίνα της καθημερινότητας που την περιμένει στο γραφείο.
Στο σταθμό του Φαλήρου κατεβαίνει. Βγαίνοντας στην κεντρική λεωφόρο γεύεται στα ρουθούνια της την Όστρια και το Σιρόκο που εισβάλλουν κατευθείαν από τη θάλασσα. Γεμίζει ολόκληρη αλάτι. Τα μαλλιά της πάλι μπερδεύονται -αυτή τη φορά όχι από κάποια νεράιδα- και αυξάνουν όγκο απ την υγρασία του περιβάλλοντος. Ρίχνει ένα τελευταίο χαμόγελο για τον εαυτό της αντανακλώντας το πρόσωπο της στη γυάλινη πόρτα και μπαίνει στο τεράστιο χαλύβδινο κτίριο. Ο θυρωρός, μαγεμένος κι αυτός απ την παρουσία της, κάθε φορά παρατρίχα δε χάνει τις αισθήσεις του. Στο γραφείο την περιμένει ο υπολογιστής ανοιχτός. Η συνέχεια γράφεται πάντοτε με ηλεκτρονικά μέσα…



Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

#41 - Σχηματοκεντρική προσέγγιση


Σχηματοκεντρική προσέγγιση

Εκκρεμές το χαμόγελο
αληθινό τρισδιάστατο σαν του Φουκώ
διαδρομή εκκρεμούς διανύεται
αιώρα σε μπαλκόνι με γλάστρες
μάλλον φεγγάρι της Καραϊβικής
στη Μαρτινίκα, στα Μπαρμπάντος
κάπως έτσι είναι το φεγγάρι
κάπως κοιτάει τον ουρανό σα χαμόγελο
στη Γουαδελούπη, στο Σεντ-Μάρτιν
σ έψαξα μα δε σε βρήκα ποτέ
και στο Παρίσι πάλι
τις μέρες της Κομμούνας
ανάποδος τρούλος
κατεστραμμένου μεγάρου
που έγινε οδόφραγμα
δεν ήσουν ούτε κει
δεν πέρασες ποτέ από κει·
τουτέστιν μπανάνα;
όχι βέβαια
αναπάντητα τα ερωτήματα
μα γιατί οι σκύλοι άραγε
μυρίζουν τα παπούτσια;
γιατί το τελευταίο κορίτσι
μοιάζει με επιτοίχια ζωγραφιά;



Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

#40 - Μισή ζωή σε πειραματικό στάδιο


Λυκόδημος, κορυφή, 08/2011

Μισή ζωή σε πειραματικό στάδιο

“Διωγμένος εγώ από κάθε προϋπόθεση να αναβλύζει το γέλιο μου
θα 'θελα λίγο δυναμίτη θα 'θελα μιαν έκρηξη
που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.”

-Νίκος Καρούζος-

Σαν σε δοκιμαστικό σωλήνα μέσα
απάνω στα τοιχώματα
καρφώνονται τα σώματα
οι λέξεις κολυμπάνε αλφαδιά
υστερόγραφο και υστεροφημία ύστερα
μα οι δυνατότητες;
οι δυνατότητες δίχως μια απόδειξη
μια ένδειξη έστω
το κλίμα άλογο
#
πλέον να χαιρετώ τον ήλιο κουράστηκα
την κάθε μέρα και τη συννεφιά
#
τη σκιά μου όμως
που τη μισούσα κάποτε
να την λατρεύω έκτοτε συνηθίζω
κι ας μη διαθέτει αυτή η σκιά
μέλλοντα ανάρρησης
ή υπογεγραμμένα αντίτυπα
#
στο δια ταύτα
η ατζέντα των τελευταίων εξελίξεων
διαγράφει
κεντρόφευγες αιθαλομίχλες
-παιδιά της κρύας νύχτας με το τζάκι-
αμφίβολα γεννόσημα των φαρμακευτικών
και βίαιους πλειστηριασμούς κατοικιών
#
χωρίς πολλά λόγια
στ αλήθεια
το 90% περισσεύουμε
#
λίγο πιο κει
φωνή ντουντούκα που φωνάσκει
δε θα τους κάνουμε τη χάρη ρε!


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

ΑΜΥΝΕΣ #1

...της Pliatsiko (σκίτσο και κείμενα)


Η πόλη μετά…
Βλέπω στα τζάμια και τις βιτρίνες της πόλης τα είδωλα των περαστικών να καίγονται.
Λυγίζουν, λιώνουν... Στάζουν τις προσευχές τους σε λερωμένα πεζοδρόμια.


Απόρριψη
Γύρνα τα μάτια όταν ο έρωτας εμπρός σου παγώνει.
Εκεί που αρχίζεις και ξεχνάς και πάλι το πρωί μια μοναξιά σου ξημερώνει.


Γενέθλια
Απατεωνιά!
Μου φέρανε δώρο, το άνοιξα και τελικά ήταν καλούπι να χωρέσω!


Αγκαλίτσες
Κυκλώνουν το κορμί σου ξαφνικές λάμψεις!
Σαν να προσπαθεί κάποιος να σ' αγκαλιάσει με αστραφτερές λεπίδες.