εξ_ορισμού

ας είναι η ο ρ ί ζ ο υ σ α

το πιο καυλωμένο σε θέλω

το σ αγαπώ σε ύφος λογοτεχνικό

το αντίο στο πνίξιμο του λάρυγγα

λυσάρι διατίθεται

μονοκοντυλιά

_κι αν σε φιλούσα_αν με φιλούσες_θα γραφόταν από μόνο του το ποίημα_τόσο απλά_

φανταστικό γράμμα απ το Μεξικό

με αφορμή το πρωτότυπο #616 της Φρίντας
 

#616 (α)

Αγαπητέ μου Μορίς,

τον τελευταίο καιρό αρρωσταίνω συνέχεια. Σε τούτα τα μέρη κυκλοφορεί μια περίεργη γρίπη που οι ντόπιοι την ονομάζουν “κόκκινο πυρετό” (ελ ρόχο ντε λα φιέμπρε). Άπαξ και κολλήσεις για πρώτη φορά έκτοτε εμφανίζεται και εξαφανίζεται όποτε εκείνη θέλει σα μικρόβιο. Γι αυτό το λόγο είχα να σου γράψω καιρό. Ο πυρετός με έψηνε. Αντί για φάρμακο η σπιτονοικοκυρά μου, η Κάρμεν μου πρόσφερε ένα ματζούνι που περιείχε διάφορα περίεργα βότανα και φυτά. Έκανε δουλειά!

Οι μεξικάνοι είναι περήφανος λαός και θερμόαιμος. Η επανάσταση κυλάει στο αίμα τους. Άλλωστε η ιστορία τους το έχει δείξει. Τα καταφέρνουν καλά με τους κατακτητές και τους δυνάστες τους. Είμαι εδώ έναν ολόκληρο μήνα κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να πάω και να βρω το άγαλμα του Πλωτίνου, ούτε να ψάξω για τα γραφτά του στη δημόσια βιβλιοθήκη. Όμως θα σου πω ένα πράγμα, από κουβέντες με ντόπιους ριζοσπάστες και αναρχικούς μαθαίνω πως αυτός ο άνθρωπος άφησε τεράστια παρακαταθήκη εδώ πέρα.

Ααα το σημαντικότερο! Χθες επισκέφτηκα τη ζωγράφο Φρίντα Κάλο στο Γαλάζιο Σπίτι όπου και κατοικεί. Εκείνη και ο Ντιέγκο Ριβέρα χώρισαν πρόσφατα. Είναι μια γυναίκα ταλαιπωρημένη και σακατεμένη απ τη μοίρα και απ τα προβλήματα υγείας που τη βασανίζουν. Σπουδαία αρτίστα που δεν επιζητά τη δόξα, ενώ διακατέχεται από ριζοσπαστικό πνεύμα και εκρηκτικό ταπεραμέντο. Συζητώντας μαζί της νόμιζα πως τη γνωρίζω χρόνια. Ξεσκόνισα και τα ισπανικά μου! Δεν τα πήγα άσχημα.

Ξανακοιτούσα πρόσφατα τις φωτογραφίες μου απ το ισπανικό μέτωπο. Σε μία είμαστε εμείς και παραδίπλα στέκει ο μακαρίτης ο Αντρέ με σφιγμένη γροθιά. Μου ρθαν μνήμες. Θυμάσαι στις μάχες του Έβρου εκείνη τη φορά που μ έσωσες από βέβαιο θάνατο; Θα στο χρωστάω για πάντα. Στείλε μου νέα σου απ την αυτοεξορία σου στο Παρίσι (γέλια). Θα θελα να ήξερα πρώτα απ όλα αν οι παριζιάνες φιλάνε καλύτερα απ τις ελληνίδες! Εύχομαι να ανταμώσουμε σύντομα στην Αθήνα, λεύτερη από δικτατορίες και φασίστες.

Παντοτινά φίλος και σύντροφός σου

συμπάσχων και αυτοεξόριστος επίσης

Ράλλης Πέτρου

Πόλη του Μεξικού, 20 Μαΐου 1939

#616 (β)

*bonus_track*

λέιζερ μνήμες

με αφορμή το πρωτότυπο π του άπιαστου λέιζερ

π, μεταποίηση σε ψυχογεωγραφία, Μπερλίν

“σφύριξε κι άναψε το μπουκαλάκι
  όπως μου τ άναβες στο καγκελάκι“
-λαϊκή οργή-

Τώρα πια μεγάλωσαν. Τα χρόνια πέρασαν, όμως στο τυχαίο άκουσμα της λέξης “λέιζερ” ξαναθυμούνται πάντοτε το Δεκέμβρη. Θυμούνται την πρωτοποριακή πατέντα με τα χοντρά λέιζερ στυλό που έφευγαν απ τα χέρια τους και τύφλωναν μονομιάς τις κόρες των ματατζήδων. Θα λεγε κανείς ξεπερνώντας την ταχύτητα του φωτός!

Εκείνες τις μοναδικές μέρες της εξέγερσης είχαν τα πάντα δικά τους. Είχαν πρώτα απ όλα την έμπνευση. Κι έπειτα είχαν τους δρόμους, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ, τα δημαρχεία, τη Λυρική, την τέχνη που διέσχιζε τοίχους με σπρέι, πυρπολημένα αυτοκίνητα, βιτρίνες, οδοφράγματα, τυπωμένες μπροσούρες και αφίσες στα χρώματα του έρωτα και του πολέμου. Εκείνες τις μέρες η τέχνη –ή όπως την ονομάζει κανείς- είχε πραγματικό νόημα, ζωντάνευε, έπαιρνε σάρκα και οστά, μετουσιωνόταν σε πραγματική ποίηση. Όλα ήταν ποίηση.

Θυμάμαι, ένα βράδυ στην Ομόνοια, καναπέδες, κόσμος και ομίχλη απ τις φωτιές και τα δακρυγόνα. Άμασκοι γιατί είχαμε παρασυνηθίσει στα χημικά. Μια φωνή ακούστηκε από πίσω τρομοκρατημένη: «Κρατάνε όπλα!» είπε. Έστρεψα το βλέμμα μου. Είχαν ανοίξει το οπλοπωλείο στην γωνία και έβγαιναν από μέσα με τόξα, βέλη, διπλούς πελέκεις και βαλλίστρες. Μια δεύτερη φωνή γύρισε και απάντησε στην πρώτη: «Μη φοβάσαι αυτοί είναι οι δικοί μας μεταμφιεσμένοι σε ιθαγενείς, αυτόχθονες και ιππότες. Προσπαθούν να βάλουν την Ιστορία στη θέση της αναβιώνοντας τη ξανά. Οι κακοί με τα πράσινα απ το πολύ κυνηγητό έχουν φτάσει στο Σύνταγμα!».

Θυμάμαι, ένα βράδυ έξω απ την κατάληψη του δημαρχείου. Ήρθες, κατέβηκες απ το ποδήλατο, χαμογέλασες. Σε βοήθησα να το βάλεις μέσα. Δε σε ήξερε κανένας μας. Ανταλλάξαμε ονόματα. Κάθισες λίγο και έδωσες υπόσχεση ότι θα ξανάρθεις και την επομένη. Δεν ήρθες ποτέ. Συναντηθήκαμε κατά τύχη ένα χρόνο μετά. Έχω ακόμα εκείνο τον πίνακα που μου χάρισες κρεμασμένο στον τοίχο μου.

Θυμάμαι ένα βράδυ, δύο χρόνια μετά που έφυγες. Σαν τα λέιζερ που φεύγανε απ τα χέρια και τύφλωναν μονομιάς τις κόρες των ματατζήδων. Άπιαστα λέιζερ.

π (α)

π (β)

*bonus_track*

Καλαμάτα 9 Μάη 1934

απ τον τοπικό τύπο της εποχής (α)

(β)

(γ)

Για την εξέγερση των μυλεργατών στην Καλαμάτα τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πολλά, από διάφορο κόσμο που έχει αναδείξει το ζήτημα. Έγω παραθέτω το κείμενο του Μπούρμπουνα για τα γεγονότα του Μαίου του 1934 ΕΔΩ.

Ωστόσο μέσα στις γενικές πληροφορίες που μας έχουν εξιστορήσει η παλιοί έιναι και μια που σχετικά πρόσφατα έφτασε στο αυτί μου, απ τον μπαρμπά Μήτσο τον Βάγια, αντάρτη στα χρόνια του εμφυλίου στην περιοχή του Μωριά. 

Κατά την προσπάθεια της κατάπνιξης της απεργίας των εργατών στην Καλαμάτα το 34 ο αξιωματικός που έλαβε την εντολή εκ των ανωθεν για πύρ και διέταξε τους στρατιώτες να καταπνίξουν την απεργία ονομαζόταν Διακουμογιαννόπουλος. Μετέπειτα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ο ΕΛΑΣ έχοντας έλλειψη αξιωματικών ζήτησε την ένταξη του Διακουμογιαννόπουλου στο αντάρτικο. Ο ίδιος τους είπε: "έγω είχα δολοφονήσει εργάτες το 34 στην Καλαμάτα, πως θα μπορέσω τώρα να έρθω μαζί σας;". Τελικώς ο Διακουμογιαννόπουλος (Στέλιος νομίζω στο μικρό) αναδείχθηκε σε μια απ τις ηγετικές μορφές του ΕΛΑΣ στη Μεσσηνία αλλά και σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Για την ιστορία, ο μπαρμπά Μήτσος που μου έχει εξιστορήσει πολλά από εκείνα τα χρόνια, ζει και βασιλεύει, 90κάτι χρονών. Η δική του προσωπική ιστορία θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα ταινία.

*bonus_track*

ΖΩΦΟΡΟΣ-Θεόδωρος Στασινόπουλος

απ το Μπούρμπουνα