σα να μην υπήρξαμε ποτέ*

*διάλογος πρώτος

συνοδευμένο με το ύστατο πρωτότυπο #23 της ΚαταΔικης

τελεσίδικο #23

Όταν νιώθω μόνος, κάτι περίεργα βράδια, απογεύματα, σούρουπα, σε θέλω απεγνωσμένα για μια κουβέντα σου, ένα τηλεμετρικό χτύπημα στην πλάτη, μια προσπάθεια για ιδιάζουσας μορφής ψυχοθεραπεία. Να ξεφυσάμε “ουφ” και σε κάποια επαρχία να σκοτώνονται κωλοφωτιές που χουν βγει νυκτεγερσία. Ψηφιακώς δεν πτωχεύσαμε.

Στο δρόμο γυρνάω μεθυσμένος απ τη σκέψη. Το τελευταίο αυτοκίνητο με πατάει λίγο πριν με πατήσει πραγματικά. Εγώ ανέμελος, αέρινος, αλαφρύς. Ακόμα στέκομαι, ακόμα αναπνέω, ακόμα πετάω. Στ αλήθεια δε με νοιάζει τι θέλεις. Στ αλήθεια δεν ξέρω ποιός είσαι. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσες. Μπορεί και να πέθαινα όμως αν μάθαινα πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Ξέρεις, είμαστε καταδικασμένοι. Είμαστε καταδικασμένοι να παίζουμε τους ήρωες των παραμυθιών. Η μυθολογία είναι συστατικό του αίματός μας, η περιπέτεια στο δέρμα. Τ α ξ ί δ ι ,  μόνο  τ α ξ ί δ ι  θέλουν να βλέπουνε τα μάτια μας. Μα να θυμάσαι. Στο κάθε τέλος ένα “γεια” τουλάχιστον και μια “καληνύχτα”. Φιλιά άραγε υπάρχουν;

#23 (α)

#23 (β)

*bonus_track*