 |
| Νέες καλλιέργειες |
Μάθαμε από μικροί να μαδάμε τις μαργαρίτες και να
ψάχνουμε απεγνωσμένα σ αυτές την ύπαρξη της αγάπης. Τώρα πια καταλάβαμε πως η
αγάπη δε μετριέται σε κομμένα φύλλα και πως τις μαργαρίτες θα πρέπει να τις φυτεύουμε
σε στρέμματα γης που όποιος τις κόβει θα στέλνεται κατευθείαν στην ηλεκτρική
καρέκλα.
Μάθαμε από μικροί να καταστρέφουμε τα στοιχεία της
φύσης, χωρίς να σεβόμαστε τους κανόνες της και πλέον ήρθε ο καιρός γι αυτή να
μας εκδικηθεί. Ακόμα και η πόλη· -δικό μας δημιούργημα- καταφέρνει να μας
καταβροχθίζει και να μας αποξενώνει αφήνοντας μας στη μοναξιά μας. Τώρα πια
γίναμε δέσμιοι των καλωδίων, των ασύρματων δικτύων και των οπτικών ινών που
εισβάλλουν στην καθημερινότητα σαν το σαράκι στα ξύλινα πατώματα των ερειπωμένων
πλέον Ξενία. Φτάσαμε να βρισκόμαστε κοντά ο ένας με τον άλλο μονάχα από υποχρέωση.
Κυριακή στην επαρχία. Ξεριζώσαμε τα αιωνόβια λιόδεντρα
και σπείραμε στη θέση τους φωτοβολταϊκά φούσκες, μετατρέποντας ολάκερη την ύπαιθρο
σε ένα τεράστιο καθρέφτη γκλαμουριάς. Και ο λιγνίτης καλά κρατεί παρόλα αυτά. Τα
εκατοντάδες τετράπορτα νισάν ναβάρα καταπίνουν πετρέλαια σωρηδόν την ίδια
στιγμή που οι οδηγοί τους –με γεμάτες τσέπες, αραχτοί στα καφενεία- πίνουν
κρασιά στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης.
Φτιάξαμε τη βλαχομπαρόκ εποχή μας κονομόντας με
ασυδοσία απ τις ανεξέλεγκτες κρατικές επιδοτήσεις. Με τις λογικές των πανηγυριών,
των μπιτσόμπαρων, του φέησμπουκ και των σκυλάδικων φωνάζουμε με την τόση
ευκολία που μας διακατέχει πως για όλα φταίνε οι άλλοι και κυρίως πως για όλα
φταίνε οι ξένοι.
Κι αφήσαμε στη μοίρα τους, τα κάστρα της ιστορίας
να γκρεμίζονται. Τα δυτικά τείχη έχουν καταρρεύσει και τώρα γίνανε ένα με τη
θάλασσα. Οι προμαχώνες στέκονται πια στον αέρα σαν από θαύμα. Μόνο απ το
Μπούρτζι -που αντέχει ακόμα- ακούγονται τις νύχτες οι φωνές των φυλακισμένων.
Κι αν τάχατες μας νοιάζει όταν καίγεται η σημαία της χώρας, δε μας ενδιαφέρει
διόλου όταν καίγονται τα δάση μας, όταν καίγονται τα μυαλά των παιδιών μας,
όταν καίγονται τα δικαιώματα μας, όταν γίνονται στάχτη όσα κατακτήσαμε με
αγώνες τόσα χρόνια.
Όλοι μαζί βρεθήκαμε δυστυχώς να βράζουμε στο ίδιο
καζάνι. Αυτό είναι το λάθος. Γιατί όλοι μαζί; Αντιστοιχεί άραγε σ όλους μας το
ίδιο μερίδιο ευθύνης;
…
Μέσα στο Κτελ της επιστροφής σχεδιάζω τα βήματα
του άμεσου μέλλοντος μου. Νυχτερινή βόλτα στο κέντρο. Μόνος εννοείται.
Εξάρχεια, Ομόνοια, Μεταξουργείο. Στου Γκύζη έχω να περπατήσω καιρό. Μεσάνυχτα. Δε
σκέφτομαι τίποτα. Οι φλέβες στους κροτάφους μου έχουν πεταχτεί, ο αέρας τ Αυγούστου
είναι ζεστός, στα δημοτικά παρτέρια δεν υπάρχουν φυτεμένες μαργαρίτες ούτε για
δείγμα! Μου χει τελειώσει ο καπνός. Έχει γίνει κάτουρο η μπύρα. Μπρος γκρεμός
και πίσω ρέμα. Οδηγέ στάματα να κατέβω αμέσως!!! Κατεβαίνω. Μπαίνω στο Κτελ του
αντίθετου ρεύματος και αναβάλλω την επιστροφή. Φτάνω πάλι επαρχία. Δεν πρόλαβε
ν αλλάξει τίποτα. Τα ίδια σκατά κι εδώ. Κι όλο φεύγω, όλο φεύγω. Πέρα δώθε,
μέσα έξω στα Κτελ. Πέρα δώθε. Καράβια και τρένα. Χωρίς κανόνα. Όλη η ζωή μια
πράσινη γραμμή του ηλεκτρικού. Μια κόκκινη, μια μπλε, επιλέγουμε το χρώμα της αρεσκείας
μας. Τη διαδρομή που μας ταιριάζει. Πειραιάς-Κηφισιά, Κηφισιά-Πειραιάς και
τίποτε άλλο.
