Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

μπορείς να δεις τον κόσμο απ την ανάποδη;

πρωτότυπο #14
 Ο άνθρωπος ταξίδευε μια ζωή. Έφτιαχνε μόνος του την υπόθεση, τοποθετώντας το «αν» εκεί που ήθελε, έπλαθε την περιπέτεια. Ψαχνότανε· δεν περίμενε ποτέ απ τους άλλους. Τρωγότανε να μάθει το σωστό και το λάθος για να συμπεράνει. Δίψαγε να συναντά τη γνώση. Ήτανε ανήσυχος πάντα.
 Στο τελευταίο ταξίδι, έπειτα από κουραστικό περπάτημα σε δάση, πόλεις και χωριά, βραχώδεις ανηφόρες, νερά, απάντησε τον κόσμο χιλιάδες, εκατομμύρια μαζεμένους στο ξέφωτο. Είχαν τα κεφάλια ψηλά και φώναζαν. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Ένας κατά μήκος και κατά πλάτος πύργος της Βαβέλ. Μα εκεί που οι άλλοι θα έβλεπαν μόνο φωνές και στόματα, εκείνος είδε τη θάλασσα.
 Γιατί αυτός ο κόσμος δεν είχε μάθει ούτε να υποθέτει, ούτε να ψάχνει, ούτε να ταξιδεύει. Αυτός ο κόσμος δεν είχε κλάψει ποτέ από χαρά, δεν είχε χαρεί ποτέ από λύπη, δεν είχε πετάξει ποτέ από έρωτα, δεν είχε ξεχάσει ποτέ την ομπρέλα επίτηδες για να λουστεί το νερό της βροχής από επιλογή, ούτε είχε περπατήσει με κλειστά τα μάτια ανακαλύπτοντας την ποίηση. Ποτέ.
 Ο άνθρωπος όφειλε να τους μεταδώσει το μήνυμα, να το μοιραστεί μαζί τους, να τους βοηθήσει και να τους μάθει να σκέφτονται όπως ποτέ άλλοτε δεν είχαν σκεφτεί να σκεφτούν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε στη θάλασσα. Τον καταβρόχθισαν τα στόματα. Τον πνίξανε οι φωνές.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

όρισέ μου την ελπίδα*

με αφορμή το πρωτότυπο #2015 της sine_lege
 

 *είναι αυθάδες
να λέω πως υπάρχει ελπίδα
κι εσύ να γελάς;
άκουσε
ο άνθρωπος τρία χρόνια κατάκοιτος
γνωρίζει πως υπάρχει ελπίδα
θα θελα να έμπαινα
στο δωμάτιο με το νοσοκομειακό ντιβάνι
και να τον εξόντωνα με μαξιλάρι
αν ζούσε μετέπειτα
θα μου έλεγε ευχαριστώ που τον έσωσα
κοίταξε
στο πρώτο ξύπνημα της μέρας
το πρώτο πρόσωπο σου στον καθρέφτη
αν δεν τη βρεις την ελπίδα ούτε στα μάτια σου
ε τότε δεν έχεις ελπίδα
ήλπιζε
στην κοινωνία των ονείρων μας
θα αφήνω που και που το θέρισμα
το κέντημα στο μέλι
και θα έρχομαι να σε βρίσκω
να μου μαθαίνεις
ν αγορεύω και να μιλώ
και ως ανταλλαγή
εγώ θα σου δείχνω
το φύτεμα της πιπεριάς
το πέταγμα του χαρταετού
το γδάρσιμο του οικόσιτου


M.L.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

#44 - Χωρίς παρεξήγηση



Χωρίς παρεξήγηση

Τώρα πια ξέρουμε πολύ καλά κι εσύ γνωρίζεις ήμασταν οι καλύτεροι μαθητές στην τάξη μα πάντα αποτυγχάναμε στις τελικές εξετάσεις εγώ σκάμπαζα περισσότερο από μαθηματικά εσύ από έκθεση ναι ρε σ αντιγράφω ε και; σ αντιγράφω γιατί δε μπορώ να σου ζητιανεύω να σου ζητάω να μου δώσεις το χέρι σου για να γράφω σωστά να βάζω τελείες και κόμματα. Να μου δώσεις ένα κύτταρο του κεφαλιού σου να σκεφτώ επιτέλους μ εντροπία. Ένα κομμάτι ιδρώτα σου ν ακούω τα άρωμα του να μου μιλά και να με νανουρίζει. Να μου δώσεις ένα κοίταγμα, ένα χαμόγελο να γίνω ο κανόνας στο τρελάδικο, να φωνάζω “φοβάμαι αλλά πάτε και γαμηθείτε!”. Τι σου κοστίζει ένα χαμόγελο; Και γίνομαι για τα καλά κοινότυπος. Οι λέξεις μου είναι Ρίτσος, Αναγνωστάκης, Λειβαδίτης. Εσύ μου τον έμαθες το Λειβαδίτη. Δεν τον γνώριζα μέχρι τότε. Βλέπεις εμένα οι ποιητές μου είναι άσημοι. Ούτε τα αρχικά απ τα επώνυμα τους δε θυμάμαι. Είναι από άλφα, από κάπα, από ρο, από χι; αχ αυτά τα χι, πάντα εμφανίζονται σα να ναι ποίημα.
Εθισμένος εγώ στα γνωστά-άγνωστα χι των εξισώσεων
τα χαοτικά τα ατέρμονα τα κακομαθημένα
άλλωστε δύο φαίνεται πως είναι οι πολυπόθητες λύσεις
η πρώτη ανέφικτη
το χάπι για τη λησμονιά ή την επιλεγμένη λήθη
δεν έχει εφευρεθεί ακόμα
η δεύτερη πιο εφικτή ίσως
-αν υποθέσουμε το μεσογειακό μας κλίμα-
η αύξηση των επιπέδων της σεροτινίνης στον εγκέφαλο
διαμέσου της ακραίας έκθεσης του οργανισμού
στο φώς του ήλιου.
Αυτό το φως
κι απ την πιο μικρή τρύπα να εισβάλλει
ελπίδα δίνει.
Φεύγεις; Συγνώμη που έγινα κουραστικός. Συγνώμη αν σε πόνεσα. Δεν το κατάλαβα. Να! το αφήνω το χέρι σου. Μόνο αυτό το ελάχιστο τέλος που δικαιούμαι θέλω τα ρέστα δικά σου και μην κόψεις απόδειξη την τελευταία φορά στην εφορία δε μου τις ζητήσανε φεύγεις λοιπόν μη με φιλάς δεν πειράζει φίλησε μου το χάος στο στόμα αυτό μου φτάνει και μη χάνεσαι μονάχα μη χάνεσαι το χω ανάγκη στείλε μου που και που τα νέα σου μ έναν από εκείνους τους κίτρινους πτεροδάκτυλους που θα σου χάριζα άντε τα λέμε…



Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Περί της «Τηλεπαθητικής Αγωγής»

πρωτότυπο #1052
Η ολοκληρωμένη χειρονακτική εργασία στην ποίηση δεν είναι καινούργιο πράγμα. Ο Σαμσών Ρακάς, με το έργο «Ψυττάλεια» ξεκίνησε πρώτος απ όλους πριν από περίπου ένα χρόνο τη ριζοσπαστικότερη μορφή αυτοέκδοσης ποιητικού εγχειρήματος. Αν η διαδικασία της έκδοσης ενός έργου ήταν τέχνη τότε ο Σαμσών θα είχε δημιουργήσει τη δικιά του σχολή.

Η «Τηλεπαθητική Αγωγή» στα πρότυπα χνάρια της «Ψυττάλειας», ειλικρινώς επηρεασμένη από αυτή πλέον έγινε πραγματικότητα. Δε θα θελα να συγκρίνω τα δύο έργα. Η λογική είναι ίδια μέχρι ένα σημείο. Δε μπορώ να γνωρίζω αν η «Τηλεπαθητική Αγωγή» μπορεί να φτάσει το επίπεδο του προγόνου της. Φαντάζομαι πως όχι. Σίγουρα όμως είναι διαφορετική.

Στο ζουμί τώρα, ήδη έχουν χαριστεί επτά «Τηλεπαθητικές Αγωγές», επτά πρωτότυπα έφτασαν στα χέρια των αναγνωστών τους. Εδώ δεν υπάρχουν αντίτυπα αριθμημένα από πριν. Καθένας διαλέγει τον αριθμό της επιλογής του. Από τα 7 πρωτότυπα μέχρι στιγμής δύο φέρουν τον αριθμό 13 πάνω τους ενώ ένα από αυτά τον αριθμό 1052. Απ το 0 ως το άπειρο οι επιλογές είναι παραπάνω από άπειρες.

Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω το Σαμσών Ρακά για την επιρροή και γιατί είχε δίκιο όταν προέτρεπε “κάντε το κι εσείς”. Κάνοντας το λοιπόν παρατήρησα πως δε νιώθω καλλιτέχνης –κάτι το οποίο δεν το ένιωθα έτσι κι αλλιώς ποτέ μου- αλλά ούτε ποιητής. Νιώθω σαν ξυλουργός, σιδεράς, κηπουρός, γανωτής, μαρμαρογλύπτης, αγρότης, μπακιρτζής, χτίστης, τεχνίτης και χειροπράκτης. Τα χέρια μου αρχίζουν να αποκτούν επιτέλους σημασία.

Ο χρόνος κατασκευής μιας «Τηλεπαθητικής Αγωγής» κυμαίνεται από τα 30 μέχρι τα 60 λεπτά και χαρίζεται κυρίως σε αγαπημένα πρόσωπα ωστόσο δεχόμαστε και παραγγελίες. Βγαίνει σε μέγεθος 10 επί 13. Επίσης ήδη έχει κυκλοφορήσει και ηλεκτρονικά στην πιο μίνιμαλ μορφή της.

Για παραγγελίες, σχόλια κλπ κλπ στείλτε email στο: xronos.gia.ksodema@gmail.com



Υ.γ.: Θα χαρίζονται πρωτότυπα μέχρι να βαρεθώ ή μέχρι να ανακαλύψω μια νέα ποιητική διαδικασία ή μέχρι τέλος Γενάρη καλύτερα.




πολύ πολύ πρόχειρα όπως πάντα
Maurice Labrador