Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

#37 - Ένα μ απ όλα


Ένα μ απ όλα

Στην τελική σταματάς να τρέφεις ελπίδες με το τίποτα ίσως είναι καλύτερα τα πράματα λιγότερες σκοτούρες περισσότερος χρόνος για ξόδεμα έτσι κι αλλιώς δεν πιάνουν τόπο οι ενστάσεις δε θα σε ανεβάσουν στη λίστα των επιτυχόντων έτσι κι αλλιώς δεν έχεις επιλέξει να ζεις σαν αριθμός ούτε σα χρήμα
//
μικρούλη μου όταν με πέτυχες να δακρύζω είδα στο βλέμμα σου τη θλίψη σου για μένα κι ας είσαι μονάχα δύο κατάλαβα ότι κατάλαβες πως πονούσα γι αυτό συγνώμη μα θέλω να πω πως δε δάκρυζα μόνο για μένα αλλά και για σένα που θα μεγαλώσεις μες στα σκατά θέλω να πω πως όταν σκέφτηκα ποιο θα μπορούσε να ναι το μέλλον σου δάκρυσα περισσότερο
//
κι έπειτα μου μίλαγες στο καφενείο για τα παιδικά σου χρόνια στο χωριό τρεις μήνες διακοπές τότε φεύγαμε απ την αθήνα και του δίναμε και καταλάβαινε με παιχνίδια αμπάριζα μήλα κρυφτό ναι κρυβόμασταν στα πιο απίθανα μέρη και δε φοβόμασταν ζούδια σκορπιούς και φίδια κι έπειτα από λίγο ψιλοδάκρυσες και συ ρε -σε ρίξανε οι αναμνήσεις από τα παλιά- μα εγώ δε σου πα τίποτα απλά σε άκουγα και σ άκουγα που θα δίνες τα πάντα να γύρναγες έστω για ένα λεπτό πίσω
//
τότε θυμήθηκες κι εσύ το χωριό το συχωρεμένο τον αντρέα που σου σπάσε τα πρώτα δόντια με τη μπάλα και κρεμόντουσαν από μια κλωστή ρίζας τον παναγιώτη που μαζεύατε οβριές και σπαράγγια και τα σουβλίζατε σε αυτοσχέδιες σούβλες το γιάννη που τώρα είναι ειδικός φρουρός και γαμάει και δέρνει μετανάστες το “μπάρμπα” που φτιάχνατε σφεντόνες και σπάζατε τους ηλιακούς εκτοξεύοντας πέτρες και τα άλλα παιδιά άλλα ονόματα δε λέμε τον κώστα που τραγούδαγε το «εγώ δεν είμαι ποιητής» του παπάζογλου και φάλτσαρε λίγο στο τελείωμα αλλά σ όλους άρεσε να τον ακούν στην τελική μόνη πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια
//
και τα βιβλία μην ξεχνάς τα βιβλία γιατί μέσα απ τις σελίδες τους πηγάζει όλο το συναίσθημα του κόσμου
//
ξέχνα τα πέρασαν όλα αυτά επέστρεφε στο τώρα στην τελική χωρίς άλλα πόδια μόνο χέρια χειρονακτικά ξέρεις και τα χειρίζεσαι καλά τα χέρια το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό όμως το πώς αντιλαμβάνεσαι τα χέρια σου γιατί άλλα τα χέρια του γραφιά και άλλα του αχθοφόρου συνδύασε τα και τα δύο μ ένα ποτήρι μπράντυ μπορείς σίγουρα και μην πεις σε κανέναν πως έχεις φτερά στα χέρια δε θα σε πιστέψουν
//
ξέχνα τα χωρίς άλλα πόδια θυμήσου που σου έγραψε πάνω στη διαφημιστική κάρτα μιας θεατρικής παράστασης σου έγραψε: σε μάθανε να περπατάς μα εσύ τρέχεις· γιατί τρέχεις όμως αφού μπορείς να πετάξεις; χωρίς άλλα πόδια με φτερά στα χέρια
//
την επόμενη φορά το τηλεφώνημα για βόμβα δε θα ναι φάρσα!



Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

#36 - Aμφισημία

Αμφισημία

Στην τελική χωρίς άλλα πόδια για τρέξιμο η εικόνα της παλάμης να χτυπά το τραπέζι με δύναμη θ απομένει η ημικυκλική κάθετη κίνηση του χεριού δεν πάει άλλο φτάνει ως εδώ και μη παρέκει επιτέλους και ουρλιαχτά δυνατά ουρλιαχτά να θυμάσαι κ ούτε άλλα βλέμματα τριγύρω να σαι καρφώνουν μονάχα σφαίρες θα τρυπάνε κατάσαρκα και κατακόκκαλα κατακόκκινα η όλη υπόθεση περιέχει αίμα –ίσως είναι για καλό- να μην καταβροχθίσεις όλο το θάνατο απότομα και σε πειράξει στο στομάχι στην τελική σιγά σιγά ν αρνηθείς ότι είσαι ένας κάποιος αριθμός μιας κάποιας στατιστικής έρευνας κάποιων στην τελική αλλιώς θα σε λένε πραγματικά θα σε βαφτίζουν Γκυλ κι εσύ θα το αλλάζεις Ζυλ –με παχύ ζήτα γαλλικό- και Ιούλιος γιατί έτσι· στην τελική σταμάτα να λες ότι δε μου κάνεις καλό.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

#35 - Μπουγιουρντί


...από ΕΔΩ
Μπουγιουρντί

Στο τελειωτικό ξεκαθάρισμα να ξέρεις πως το μόνο που θα μένει θα ναι οι πράξεις μας. Θα περιμένουμε όλοι σειρά στην αναμονή κρατώντας τες μες σε φακέλους ή μεγάλα χαρτόκουτα. Δε έχει όμως σημασία η ποσότητα αλλά η ποιότητα στο λογάριασμα. Έτσι κι αλλιώς, στη στενόμακρη, ψηλοτάβανη και κατάφωτη αίθουσα δε θα λογοδοτούμε σε ανθρώπους αλλά σε τεράστια υπερταχύτατα σκάνερς τελευταίας τεχνολογίας. Οι υπάλληλοι απλά θα φωνάζουν το νούμερό μας όπως στις δημόσιες υπηρεσίες και εμείς με τη σειρά μας θα τους καταθέτουμε τα πραξόχαρτα που θα χούμε μαζεμένα μέρες εβδομάδες, μήνες, δεκαετίες ζωής. Τα πραξόχαρτα έπειτα θα τοποθετούνται κι αυτά σειρά στις υποδοχές των σκάνερς, θα σκανάρονται με το πάτημα ενός κουμπιού και μετά από λίγα δευτερόλεπτα θα προβάλλεται το αποτέλεσμα στον φωτεινό ηλεκτρονικό πίνακα.

Στη θέα του αποτελέσματος θα κάνουμε όλοι διάφορες παρελθοντικές σκέψεις. Κάποιοι θα μετανιώνουν και θα τρομοκρατούνται νιώθοντας πως έχασαν. Θα αισθάνονται πως είναι περικυκλωμένοι από Ερινύες. Κάποιοι άλλοι θα χαμογελάνε ή θα χορεύουν εκδικητικά πιστεύοντας ότι κέρδισαν. Μη δίνεις σημασία, δεν έχουν ιδέα. Εμείς, εκείνη τη στιγμή θα νοσταλγούμε τα παλιά –καλά η κακά- και δε θα χουμε τύψεις για τίποτα. Δε θα μετανιώνουμε μα θα χαμογελάμε από τη απαστράπτουσα μνήμη. Θα μας έρχονται στο νου τότε αγαπημένες μουσικές, φράσεις βιβλίων, στιγμές και χρόνοι, πράγματα, χαρακτήρες που βιώσαμε, αληθινοί και φανταστικοί.

Σύντροφε να θυμάσαι. Να είσαι πάντα όπως είσαι και να πράττεις ως τέτοιος. Να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θα θελες να είσαι· γιατί στο τέλος γι αυτό που πραγματικά είσαι θα κριθείς.

Αυθεντικός και όχι αυθεντία. Κακός μα όχι κακόβουλος. Εκκεντρικός και όχι αυτάρεσκος ούτε φιλάρεσκος. Φοβισμένος ναι, μα ποτέ επίφοβος. Πολεμιστής· νικητής και ηττημένος ταυτόχρονα.



Αυτόνομη Μητροπολιτική ποίηση...


Αφίσα, στάση Καναούτη, Περιστέρι...και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Το διάβασα εγώ και κατάλαβα πως πίσω από παπαρούνα μπορεί να κρυφτεί ελέφαντας, αλλά μπορεί να κρυφτεί και ζέβρα, πολική αρκούδα ή και κοάλα ενίοτε.
Ούτε και αυτό έχει σβάστικα.
Το διάβασε και η μάνα μου και δεν κατάλαβε τίποτα.
Συμπέρανε μόνο ότι τα αφεντικά μέχρι στιγμής ίσως έχουν δίκιο.

Υ.γ.: Αυτά παθαίνεις αν αφήνεις την κοινωνία απ έξω!

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

#34 - Σ αυτούς που ίσως ξεχάστηκαν…


Σ αυτούς που ίσως ξεχάστηκαν…

Ακούμε “βασανισμένος”
και σκεφτόμαστε κάποιον
πάνω στα καράβια της ζωής
χτυπημένο από αέρηδες χαστούκια
σαν τον Βασιλάκη Καΐλα
ή τον Ξανθόπουλο
στην Οδύσσεια του ξεριζωμένου.

Ακούμε “βασανισμένος”
και δε σκεφτόμαστε ποτέ
σκοτεινούς θαλάμους
λευκά κελιά
άσπρη λάμπα
ανακρίσεις
ξύλο
ΕΑΤ-ΕΣΑ και
Μπουμπουλίνας
φάλαγγες
εικονικούς πνιγμούς
και ξερονήσια.

Ακούμε “βασανισμένος”
και δε σκεφτόμαστε ποτέ
βασανιστήρια
παρά μόνο
βάσανα.




17/11/2013

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

#33 - μεσοτοιχία ή αδιέξοδο;

μεσοτοιχία ή αδιέξοδο; 

Περπατήματα αγρίμια και άνθρωποι και φυσάει ναι ρε φυσάει κόντρα είναι τα βελανιδόφυλλα που αιωρούνται το μουσκεμένο απ τη βροχή παγκάκι τα μουσκεμένα από ανάγκη μάτια η μελετημένη συνέχεια των πραγμάτων η απρόσμενη συνέχεια τα ουφ τα ξεφυσήματα αχ αυτό το άρωμα τα περπατήματα και οι τοίχοι γιομάτοι μ ένα σύνθημα μονάχα: “μου λύπης”· άλλος δρόμος δεν υπάρχει…


Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

#32 - Γενέθλιο

Γενέθλιο

Φαντάσου λέμε
κίτρινους 
πτεροδάκτυλους
ιπτάμενους 
να κόβουν δρομολόγια
Περιστέρι-Αγία Παρασκευή
και τούμπαλιν
κουβαλώντας ταχυδρομικά μηνύματα
πάνω στα πόδια τους.
Το πρώτο μήνυμα
θα αρχινάει με το χάος.
Θα λες χάος 
θα σε φιλώ
θα λες συμβαίνει
θα λες σημαίνει
θα λέω ίσως
θα λέω αέρας
θα με φιλάς
θα σε πληγώνουν χειλιοστά
τα αφημένα γένια μου.
Χάος χάρος
χι
χορταίνω χωνεύω
χαίρομαι χάνομαι
χιαστί
χι
χαλαρά χάμω
χειλιοστά χιλιοστά
για να σ αγγίξω
χιλιοστά χιλιόμετρα
χάραμα χρυσουπόλεως 13
χάσαμε;
χι.
Φαντάσου λέμε
χι στο συν τετράγωνο
και
χι στο πλην τετράγωνο
ίσον
με το μηδέν.



*bonus_track*