Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Βγαλμένο απ' τη ντουλάπα...




“Σε έχουν πιρουνιάσει τα βλέμματα στο δρόμο; Σε έχουν ανοίξει σαν κονσέρβα;
Σκέφτεσαι το θάνατο στα κατώφλια, εκεί που βουίζουν οι αέρηδες των συρμών, εκεί που όλες σου οι ταυτότητες σ’ αφήνουν έκθετη;
Έχεις νιώσει ποτέ στους αιώνες πιο απειλητική την απόρριψη;
Έχεις διπλωθεί από πόνο ποτέ επειδή δεν αντέχεις τόση επιτήδευση, ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό;
Θα βλέπεις τις μεταμορφώσεις μου αλλά ποτέ το πρόσωπο μου.
Δες, απόλαυσε με πολιτισμέ εκεί στα όρια της δικής σου διαστροφής να αντέξεις! Δες με λοιπόν!
Να ξέρεις κρατάω γερά τα κομμάτια μου, γελάω με τα φτηνά υπονοούμενα της αγοράς, ξεκαρδίζομαι με τον ξεπεσμό της ειρήνης των κρατών, των εθνών, των στρατηγών, των νταβατζήδων, των ινστιτούτων ομορφιάς.
Δεν χωράω ποτέ στην περιγραφή που ετοιμάζουνε για μένα. Έχω στο νου μου την ιστορία των συνδιαλλαγών μου, το κυνήγι των ποσοστών που με στοιχειώνει ακόμη και σήμερα στα κοινοβούλια.
Ανιχνεύω τη λύσσα των στιγμών, αγαπάω τις υστερίες μου όταν ψιθυρίζουν τα περάσματα.
Δεν ξεχνάω ποτέ που βρίσκομαι και τι έχω απέναντί μου.
Στα κατεχόμενα από τεστοστερόνη βλέπω την ύπαρξη μου να ξεθωριάζει. Απλώνεται η τρυφεράδα της σκουριάς στο δέρμα μου και σιχαίνομαι.
Έρχεται η ώρα που νιώθω σαν ουρανός πριν την καταιγίδα, μαύρη, πυκνή και βαριά θέλω να ξεσπάσω την οργή μου πάνω σε όλους τους φόβους του κόσμου.
Ν’ αγκαλιαστώ μ’ αυτήν την αυθεντική μου ομορφιά και να μείνω άφωνη.
Κι εκεί θα συναντιόμαστε όποιος κι όποια να είσαι.
Όχι για να χάνουμε τα πρόσωπα μας, να φοράμε τους ρόλους και να αγωνιζόμαστε για να τους εξισώσουμε, να επιβεβαιώνουμε τα ψέματα μας, να αναζωογονούμε την παντοτινή άγνοια του ενός για τον άλλο, αλλά για να καταστρέψουμε τους ρόλους –μια κι έξω- και να ζήσουμε εκεί όπου έχουμε υπάρξει, στην καταστροφή κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης, στην ελευθερία σε κάθε μας στιγμή τώρα και πάντα.”



Από την αφίσα μιας παλιάς εκδήλωσης-συζήτησης του Θερσίτη με θέμα «Υπονομεύοντας το πατριαρχικό σύστημα»



*bonus track*

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

94 χρόνια κόμμα



Στάση λεωφορείου, Π.Τσαλδάρη απέναντι απ τη φιλαρμονική,
Περιστέρι, 25/11/2012


Τόσα χρόνια εδώ
δυνατά σε χτυπώ
χωρίς διαλλείματα
δεν κάνω ούτε ένα ρεπό.
94 χρόνια κόμμα
τα πιο πολλά σε κώμα
δεν κάνω διακοπές
σου δίνω αυτό που θες.”


Nivo, λαϊκός τραγουδιστής-παιδί της επανάστασης

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Από τα ποιήματα του σ/σ Ηλία Φωτιάδη (Μέρος Β΄)


Επιλογές ποιημάτων από το βιβλίο του σ/σ Ηλία Φωτιάδη με τίτλο "Νο1. Σημειώσεις μιας ζωής (ποιήματα, τραγούδια και πεζά 1968-1999)":

Οι Νίκας έχουν πόλεμο
Στο δρόμο παίζει ένα παιδί
ένα καλάσνικωφ βροντάει
η Εσπεράντζα μουρμουράει
ο Χόρχε φουμάρει και γελάει.

Το άσπρο μου πουκάμισο
χάθηκε κάτω απ’ τη βρωμιά
μιας μαραμένης μέρας
που οκνηρά αργοκυλάει
στο φόντο μιας υπόνοιας για ζωή,
μοιάζει να φυλλοροεί,
μα ίσως δεν τελειώνει…

Ο φόβος μένει μόνος του
στην πρώτη τη στροφή.
Δυό φυλλαράκια από καφέ
έκρυψα στο τσεπάκι
του βρώμικου πουκάμισου
για να σας φέρω απόψε
βόλια και χαιρετίσματα
απ’ την κεντρική Αμερική.

Ελ Κουα, Νικαράγουα 1989, 11 χρόνια πόλεμο και τελειωμό δεν έχει.




Αυτό το μαγγανοπήγαδο τέλος δεν έχει
Μόνος στη λεωφόρο,
στα βόρεια προάστια,
κρύος ο αέρας, παγώνω.
Δουλειά απ’ το πρωί
δέκα η ώρα, νύχτα.
Αυτή η ζωή
δεν περνά
δεν περπατά,
δεν πάει πουθενά,
απ το πρωί δουλειά.

Στη στάση, περιμένοντας το λεωφορείο της γραμμής, κρυώνω




Όλοι μαζί…
Δε φταις εσύ.
Δε φταίω εγώ.
Δε φταίει κανείς;

Όλοι μαζί,
σε μιαν ατέλειωτη σειρά
σαν ενός φιδιού ουρά
να προσπαθούμε σπρώχνοντας
να πάρουμε κεφάλι
και να μη δίνουμε δεκάρα τσακιστή
για πού στο διάολο
πάνε οι άλλοι…




Μια εποχή σαν μια ευχή….
Ψέμα η ζωή,
μια αποστροφή,
πλήθος δειλοί,
ένα φιλί!
Ο Ιούδας καιροφυλαχτεί.
Η υποταγή
είναι προσόν;
Φεύγεις εσύ,
φεύγω κι εγώ
σαν τον τρελό λαγό*.
Όλοι μαζί,
δρόμους τραβούν,
μα που θα βγουν;
Το πλοίο μικρό
και το ταξίδι στο κενό (χαμό)
Δε φταις ΕΣΥ,
δε φταίω εγώ,
δε φταίει κανείς.
Η εποχή μονολογεί
μια φυλακή,
ένα κελί.
Λόγια φριχτά,
λόγια φτωχά.
λόγια πικρά.
Σας αγαπώ,
σας αγαπώ.
Αγανακτώ
και σας μισώ,
ποιο όνειρο εδώ,
να ζήσει εδώ;

Φλεβάρης 1982 Πειραιάς
*ποίημα του Σαχτούρη




Ωδή στην αιωνιότητα
Αν θα πάω
από βίαιο θάνατο
ή θα τελειώσω
σκαλίζοντας τον κήπο μου
δεν ξέρω.
Όμως, όπως και να ρθεί
το μαύρο το σκοτάδι
να με φάει, δεν το θέλω.
Γεννήθηκα να ζήσω
σε πείσμα όλων τον νόμων
της διαλεκτικής, της φυσικής
και των λοιπών επιστημών,
εκατομμύρια χρόνια.
ΑΛΛΙΏΣ
Είναι που καθημερινά πεθαίνω…
είναι γιατί ζωή μου……….
Αρπάχτρα, μαρτυρία, ματαιόδοξη,
είναι που σε λατρεύω.

“Το χθες και το αύριο, είναι στο τώρα”




Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Χρόνος για Ξόδεμα #4 - Η συνάντηση με τη λύκαινα



 
Η συνάντηση με τη λύκαινα

Το μεσημέρι είναι απεργιακό. Κάθομαι στο πεζοδρόμιο με την πλάτη σ' ένα κολωνάκι «μην παρκάρετε», οδός Στουρνάρη. Το τσιγάρο σιγά-σιγά μου τελειώνει. Μαζί του, τελειώνει και ο πόνος απ την ορθοστασία.

Στα ξαφνικά, μια λύκαινα από τη μακρινή ανατολική Στέπα εμφανίζεται μπροστά μου. Ναι, σίγουρα ο πόνος απ την ορθοστασία, μου τελειώνει! Η λύκαινα στέκεται, κρύβει το φως και τη ματιά μου. Μιλά:

-Εσύ μικρέ που πας νηπιαγωγείο, πες μου τι κάνεις εδώ στου δρόμου το σφαγείο;
-Λύκαινα, εγώ που πάω νηπιαγωγείο, δεν κάνω πλάκα και γυρνώ πάντα τριγύρω.
-Τριγύρω που;
-Τριγύρω σου, λάμψη απ το βλέμμα σου, δροσοσταλίδα πάνω στο τρίχωμα σου, ρυτίδα του προσώπου σου απ αυτές που πηγαινοέρχονται σαν τους γυρολόγους.

Αυτός λοιπόν είναι ο διάλογος. Η λύκαινα κάνει και δείχνει για λίγο τα δόντια της και αφήνει το μεθυστικό της άρωμα να διασπά τα μόρια του αέρα. Με αγκαλιάζει σφιχτά και στο λαιμό μου νιώθω μια γλυκιά δαγκωματιά. Πολύ ωραία. Σημαδεύομαι.

Θα σε περιμένω λέω και η λύκαινα γελά και φεύγει. Φεύγει για τη μακρινή ανατολική Στέπα ή για τα κόκκινα ελατοδάση του Καυκάσου ή ακόμα, ακόμα και για τα παγωμένα Θιβετιανά υψίπεδα.

Κι ακόμα φεύγει. Ακόμα φεύγει.

Κι εγώ με το σημάδι στο λαιμό, τι περιμένω;



Α.Σ.(Χρόνος για Ξόδεμα)
Ξημέρωμα 17ης Νοέμβρη 2012