Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

ΨYΤTAΛEIA (No 45)


Βήμα 1ον
Έψαξα στη βιβλιοθήκη μου να βρω ένα μικρό και εύκολο βιβλίο που δε θα λυπόμουνα και τόσο άμα το έχανα. Έπεσα πάνω σε μια μικρή έκδοση του Κέδρου, αν θυμάμαι καλά. Ήταν “O μπιντές” του Μάριου Χάκκα. Ταιριάζει απόλυτα σκέφτομαι. Απ το μπιντέ κατευθείαν στην Ψυττάλεια.

Βήμα 2ον
Έβαλα το μπιντέ στο φάκελο και τον έστειλα να γίνει Ψυττάλεια αφού περάσει πρώτα για μικροεπεξεργασία από Σαλαμίνα.

Βήμα 3ον
Ο φάκελος επιστράφηκε μετά από κάποιες μέρες με τον αριστουργηματικά πλέον μεταμορφωμένο μπιντέ. Ψυττάλεια, μονότυπο #45. Η αλήθεια είναι πως περίμενα το μονότυπο μου να μυρίζει αστικά λήμματα, κάτουρα και σκατά. Κατάλοιπα και παράγωγα του ανθρώπινου πολιτισμού. Ευτυχώς για μένα έκανα λάθος.
Βήμα 4ον
Ανάλυση. Στο εξώφυλλο, ένας άντρας περπατάει σε ένα δρόμο. Αριστερά και δεξιά δέντρα. Μου θυμίζει τον εαυτό μου τότε που δεν είχα μούσια αφημένα. Να περπατάω με το ψάθινο καπέλο, γυμνός απ τη μέση και πάνω –αν κ δεν το συνηθίζω- και το σημαντικότερο, κρατώντας στο χέρι ένα χαρτοφύλακα. Μέχρι εκεί ωστόσο, τίποτα δε μοιάζει με Ψυττάλεια.
Η Ψυττάλεια έρχεται στο εσωτερικό. Μπαίνουμε στο ζουμί. Σε ποίηση και νάνοεπεξεργασία  Σ. Ρακά, γεμάτη εικόνες και μυρωδιές από έρωτα, θάλασσα και αρμύρα, κακοτράχαλα φρυγανικά εδάφη, πόλεμο, ειρήνη και μια ρεαλιστική υπόσχεση για το μέλλον: «θ ανταμώσουμε ξανά στα ξερονήσια που μας ετοιμάζουν». Ναι εκεί θ ανταμώσουμε. Να γνωριστούμε οι άγνωστοι, να ξεχαστούμε οι γνωστοί.

Απ τις διακοπές στη Μακρόνησο
Επίλογος
Σπεύστε ταχέως. Ψυττάλεια μέχρι 31/6/2013 απ το πορτατίφ και τον Σ. Ρακά που τον χιλιοευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου.


Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

#20 - Aπoτελέσματα καλώv πpάξεωv

Ενήλικος αρσενικός Σαπίτης (Malpolon insignitus)

Αποτελέσματα καλών πράξεων 

Τα ξημερώματα της 13ης Ιούνη 2013, στο δρόμο για το σπίτι, συνάντησα δύο κατσαρίδες (η πρώτη ήτανε πατημένη) και μια ακρίδα στο μέγεθος ποντικιού. Πιο πάνω ένα φίδι διέσχιζε κάθετα το οδόστρωμα. Πολύ πιθανόν να έφτασε στους αστικούς μας ιστούς διαμέσω της καρότσας ενός αγροτικού γιωταχί, καποιανού ανήξερου επαρχιώτη πατατέμπορα απ τη Θήβα, που κάθε Πέμπτη στήνει πάγκο στη λαϊκή αγορά. Πολύ πιθανόν όχι.
Όταν πήγα πιο κοντά, παρατήρησα πως ήτανε ένας ενήλικος αρσενικός Σαπίτης (Malpolon insignitus) περίπου ενός μέτρου και κάτι εκατοστών. Toν έπιασα μα δε με δάγκωσε. Τα φίδια αυτού του είδους συνήθως είναι αρκετά επιθετικά, αλλά όχι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, καθότι οπισθόγλυφα. Τον περιεργάστηκα για λίγο και αποφάσισα πως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω γι αυτόν, τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν να τον παραδώσω στο γρασίδι του πλησιέστερου δημόσιου πάρκου. Έτσι και έπραξα.
Την επομένη μάθαμε στη γειτονιά για το τροχαίο δυστύχημα στην κεντρική λεωφόρο, απέναντι απ το πάρκο που είχα αφήσει το Σαπίτη. Το φίδι της ιστορίας μας ήτανε υπεύθυνο για την καραμπόλα οκτώ αυτοκινήτων. Ο οδηγός που προπορευότανε τρόμαξε στην εικόνα του φιλήσυχου ζώου που βρισκότανε στη μέση του δρόμου και πάτησε απότομα τα φρένα του. Ευτυχώς το αθώο φίδι κατάφερε  να επιβιώσει άθικτο. Ο απολογισμός, δύο νεκροί, επτά τραυματίες εκ των οποίων οι τρεις σε κρίσιμη κατάσταση και πέντε -από τα οκτώ- αυτοκίνητα  στη μάντρα με τα παλιοσίδερα. Μακελειό.