κι
αν η ποίηση έχει κάποιο σκοπό πάνω απ
όλα να μας εξοικειώνει με την ιδέα μιας
κάποιας εξέγερσης για αρχή και για τέλος
να μας συμφιλιώνει με το φόβο του θανάτου.
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016
ίσως τη λέγαν Εουζγκέ
Στην πιο πρωτεύουσα
του κόσμου
τη συνάντησε
μπορεί να φαίνεται
κοινότοπο
όμως κρατήθηκαν σφιχτά από
τα χέρια
*
της είπε για τα
μάρμαρα των πλατειών
πως γίνονται πετρίδια
και πετάγονται
του μίλησε για τα
σοκάκια στην Τσιζρέ
και γι άνθρωπους περήφανους
*
μπορεί να φαίνεται
κοινότοπο
που ήθελαν να φύγουνε
μαζί
αλλά δεν έφυγαν
*
η προίκα της μάνας της
ένα τσαγιερό και μια ξυλόσομπα
ένα κρυμμένο μαχαίρι
κάτω απ το στρώμα
ο πατέρας του έπλαθε
παράξενες λέξεις
και τις φορούσε πάνω στους
τοίχους του Καντίκιοϊ
*
μπορεί να φαίνεται
κοινότοπο
θα γίνονταν ωραίο
ζευγάρι
αλλά δεν έγιναν
*
εκείνος που δε φοβότανε το θάνατο
εκείνη που φοβήθηκε
μη γίνει ο θάνατός της
άλλη μια φωτογραφία.
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016
όταν συμφωνούν όλοι είναι μια τραγωδία
μετράω
τους χτύπους του ρολογιού μου
και
τους βρίσκω συν δύο χιλιάδες δεκαέξι
το δευτερόλεπτο
μετράω
τους χτύπους της καρδιάς μου
και
τους βρίσκω πάνω-κάτω μείον έξι το λεπτό
τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε
όμως
τι ήθελα να πω;
ααα
ναι
πάει
έφυγε η ποίηση
μας παράτησε
κι ούτε που το
καταλάβαμε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)