Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

αδέσποτο

είναι κάτι ποιήματα
που ρχονται και γαβγίζουν
έξω απ την πόρτα σου
ανοίγεις
τα διαβάζεις
τα ξαναδιαβάζεις
ξανά και ξανά
και στο τέλος
μένουν μαζί σου
κατοικίδια
εφ όρου ζωής

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

(παρένθεση

απόψε καπνίζει φασκόμηλο
παφ πΟΥΦ παφ πΟΥΦ
βράδυ που δε φυσάς
λίβα που φεύγεις
απόψε στάσιμο
ακούγονται τριζόνια
τρι τρι τρι τρι τρι τρι
τ ακούς;
και φυσικά τ ακούς μα δεν τα βλέπεις
εμένα με βλέπεις μα δε μ ακούς
αν δεν είχαμε τις αισθήσεις
δε θα κάναμε κέφι τις ηδονές
οι δύο παράλληλες γραμμές
στη μασχάλη του γυναικείου ποδιού
είναι μάλλον το σφάλμα
από το προπατορικό αμάρτημα
που ο ζωγράφος τις άφησε σημάδι
για ανιδιοτελή ερωτικά καλέσματα
να περιπαίζει του κυνηγού το μάτι
λίγο πριν στρέψει τ όπλο του
στον εαυτό του τον ίδιο
τίτλοι τέλους
και κλείνει η παρένθεση)

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ά π λ α

χρήστος παλλαντζάς-η ανθρώπινη σάρκα
 
οφείλουμε να γαμηθούμε κι έστω για μια φορά να χύσουμε ταυτόχρονα μ όλη την τέχνη απ τον ιδρώτα που μας αντιστοιχεί σα να μαστε θραύσματα ηφαιστειακής έκρηξης στα φόρτε της να χύσουμε ταυτόχρονα ο ένας μέσα στον άλλο και να ναι όνειρο θερινής νύχτας ένας πίνακας με λάδι σε καμβά μια σύμπραξη αμοιβαία και στο φινάλε φινάλε μουδιασμένα τα σώματα και τα χαμόγελα στα όρια του νευρικού φράγματος τ ανάσκελα

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

δριμάρης

στους αδικοχαμένους μετανάστες του αιγαίου 


φαντάζομαι τον αύγουστο
ένα μικρό αγόρι
με σγουρά μαλλιά
κάτω απ το φώς του φεγγαριού
μετράει τ άστρα
όμως εσένα το μυαλό σου τώρα πάει στη θάλασσα
γιατί νομίζεις πως την ξέχασα
-κι είναι κι αυτός ο ήχος των κυμάτων!-

ε λοιπόν
ο αύγουστος είναι το αγόρι
κι όλο το καλοκαίρι είναι η θάλασσα
κάνεις δεν πνίγει κανέναν
κανείς δεν πνίγεται πουθενά

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

γιούρα_3

_στο τέλος 
αφήσαμε πίσω τα μισά μας κομμάτια
απαρέμφατα
να στέκουν ολόρθα
μαζί με τα κελύφη της φυλακής
βογκίζοντας αθροισμένα άλφα
τα στερητικά μας
_στο τέλος
ο ερωτευμένος δεσμοφύλακας
μας χαμογέλασε για πρώτη φορά
καταλαβαίνεις;
ήταν κι εκείνος ένας εξόριστος
είχε αφημένη πίσω του
γυναίκα
είχε αφημένα πίσω του
παιδιά

_ότι_πιο_αυθεντικό_διάβασα_τελευταία_

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

γιούρα_2

καμίνια 
ο ήλιος έγδερνε
προαυλισμοί
άγριοι κρόκοι και μαυρόφιδα
ο ερωτευμένος δεσμοφύλακας το χαβά του
μπεγλέριζε με τα κλειδιά των κελιών
έφτυνε τσιγάρα απ το στόμα
κι εμείς
ρωτώντας αναρχία στα μάτια
απαντούσαμε την ελευθερία μας στη θάλασσα

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

γιούρα

_τα βράδια 
μας ξυπνούσε
ένας ερωτευμένος δεσμοφύλακας
με καλοπιάσματα και με γλυκόλογα
χαϊδέματα στο σβέρκο
_τα πρωινά
άνω-κάτω
τα πρωινά
μελανιασμένα άκρα

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

σα να μην υπήρξαμε ποτέ*

*διάλογος πρώτος


συνοδευμένο με το ύστατο πρωτότυπο #23 της ΚαταΔικης

τελεσίδικο #23
Όταν νιώθω μόνος, κάτι περίεργα βράδια, απογεύματα, σούρουπα, σε θέλω απεγνωσμένα για μια κουβέντα σου, ένα τηλεμετρικό χτύπημα στην πλάτη, μια προσπάθεια για ιδιάζουσας μορφής ψυχοθεραπεία. Να ξεφυσάμε “ουφ” και σε κάποια επαρχία να σκοτώνονται κωλοφωτιές που χουν βγει νυκτεγερσία. Ψηφιακώς δεν πτωχεύσαμε.
Στο δρόμο γυρνάω μεθυσμένος απ τη σκέψη. Το τελευταίο αυτοκίνητο με πατάει λίγο πριν με πατήσει πραγματικά. Εγώ ανέμελος, αέρινος, αλαφρύς. Ακόμα στέκομαι, ακόμα αναπνέω, ακόμα πετάω. Στ αλήθεια δε με νοιάζει τι θέλεις. Στ αλήθεια δεν ξέρω ποιός είσαι. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσες. Μπορεί και να πέθαινα όμως αν μάθαινα πως δεν υπήρξαμε ποτέ.
Ξέρεις, είμαστε καταδικασμένοι. Είμαστε καταδικασμένοι να παίζουμε τους ήρωες των παραμυθιών. Η μυθολογία είναι συστατικό του αίματός μας, η περιπέτεια στο δέρμα. Τ α ξ ί δ ι ,  μόνο  τ α ξ ί δ ι  θέλουν να βλέπουνε τα μάτια μας. Μα να θυμάσαι. Στο κάθε τέλος ένα “γεια” τουλάχιστον και μια “καληνύχτα”. Φιλιά άραγε υπάρχουν;

#23 (α)

#23 (β)


*bonus_track*