Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

#11 - Begegnung

Από την πρώτη εποχή (2006-2008)

Pliatsiko ©, προσχέδιο πάνω στο Begegnung


Begegnung*
(Στο δάσκαλο Β. Πανταζή)

Έτσι απλά, καθώς χτενίζεσαι βρίσκεις το θάνατο,
βρίσκεις να πέφτουνε περιοδικά οι νεκρές σου τρίχες.
Μαύρες, λευκές, ξανθές, πολύχρωμες ή γκρίζες,
πάνω στο κρύο μάρμαρο του κοίλου νεροχύτη. 

Κι ύστερα, όταν κοιτάζεσαι στον γυάλινο καθρέφτη,
βλέπεις σχισμές, λακκούβες και χαράγματα στο πρόσωπο.
Ρυτίδες που με πρόοδο γεωμετρική πληθαίνουν καθημερινά
και μάτια που ραγίζουν εύκολα στο φως του αποσπερίτη. 

*η συνάντηση



Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Dead Kennedy

Ταμπέλα, οδός Πέλοπος, Περιστέρι, 9/1/2013


"Βαριαστενάζουν τα βουνά, πέφτουν τουφέκια ανάρια,
σκοτώσανε τον Kennedy, αντάρτες παλικάρια."


εις μνήμην John Kennedy





Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Η δική μου Amalias





Η Villa Amalias βρίσκεται Αχαρνών και Χέυδεν. Από πάνω της η Φυλής: νταβάδες, μπουρδέλα, μαφία και πρέζα. Από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της στέγασε τις ανησυχίες των ατόμων που κατέλαβαν το χώρο. Το όνομα της διατηρήθηκε ίδιο από την πρώτη κατάληψη που είχε γίνει στη λεωφόρο Αμαλίας. Μπήκαν στο από 20ετίας εγκαταλελειμμένο σχολείο της οδού Αχαρνών. Κράτησαν το ίδιο όνομα για να δείξουν στο κράτος πως δεν θα τελειώσουν έτσι εύκολα με τους καταληψίες της λεωφόρου Αμαλίας 56.  Ήταν πανκς και με ένα: όχι στα drugs, προσπαθούσαν να αυτοοργανώσουν τη ζωή τους στην καθημερινότητα. Η αυτοοργάνωση να μην είναι μια ξύλινη λέξη. Πρώτα να παίρνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητα και ύστερα να γίνεται πρόταση για την κοινωνία. 

Η Villa Amalias βρίσκονταν στη λεωφόρο Αμαλίας 56. Μέσα σε δύο μήνες λειτουργίας γνώρισε την καταστολή. Κρατήσαν το ίδιο όνομα και ήθελαν να συνεχίσουν. Τώρα βρίσκεται Αχαρνών και Χέυδεν. Από πάνω της η Φυλής: μπουρδέλα, νταβατζήδες κι ανθρώπινο κρέας. Πιο πάνω ανασαίνει ακόμη η πλατεία Βικτωρίας. Το "να μπούμε στα άδεια σπίτια" υπήρχε ως πρόταγμα από την 1η Amalias. Μια προτροπή που αμφισβητεί την έννοια της ιδιοκτησίας με όρους συλλογικούς. Δεν βάζω ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου για να μην πληρώνω ενοίκιο κι ύστερα γίνομαι ιδιοκτήτης στη θέση του ιδιοκτήτη. Συλλογικά, συζητώ και πράττω κάθε μέρα εντός των τειχών μου προσπαθώντας να βγάλω παραέξω αυτή τη κατάσταση. Να την διαχύσω. Οι καθημερινές μας σχέσεις δεν καθορίζουν μόνο τη δική μας ζωή, αλλά είναι μια μικρογραφία του πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος. Είμαι ανοιχτός σαν χώρος σε κάθε άτομο ή ομάδα. Είμαι ανοιχτός σαν στέγη σε όποιον έχει πρόβλημα στέγασης και σέβεται τους άλλους κάτοικους και τις βασικές αξίες τους. Χωρίς drugs. Χωρίς κομματικές συνδρομές και κρατικά πακέτα επιχορηγήσεων. Η κατάληψη είναι ένα απ’ τα εργαλεία για την ανατροπή του υπάρχοντος.  

Η Villa Amalias βρίσκεται στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Κρατάει καλές σχέσεις με τη γειτονιά. Οι γείτονες επισκέπτονται τη Villa σε παραστάσεις, προβολές, συλλογικές κουζίνες. Ακριβώς απέναντι είναι το ιστορικό "Rodeo club". Η Villa δεν είναι ένας ακόμη συναυλιακός χώρος ή ένα πολιτιστικό κέντρο. Είχε πάντα πολιτικό λόγο σε όλες τις εκδηλώσεις της. Από επιλογή όμως δεν είναι μια πολιτική ομάδα με συμπαγής απόψεις. Όλα όμως έχουν πολιτικό και κοινωνικό πρόταγμα. Ακόμα και ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στη Villa Amalias είναι μια διαφορετική πρόταση. Γιατί γίνεται εκεί μέσα. Σε ένα κατειλημμένο κτίριο. Γιατί οι άνθρωποι που το διοργανώνουν ονειρεύονται μια διαφορετική κοινωνία από αυτή που χτίζει η κυριαρχία: της "προσωπικής ευημερίας" (μοναξιά), της "ελεύθερης αγοράς"  (εμπορευματοποίησης  των πάντων) και της "νομιμότητας" (υπακοής–δουλικότητας).  Στα 23 χρόνια λειτουργίας της έχει καταφέρει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση της punk σκηνής της δεκαετίας του 90. Μέσα από την punk κουλτούρα προέκυψε το Do It Yourself. Κάνω τη μουσική μόνος μου. Χωρίς εταιρίες. Χωρίς μαγαζάτορες, face control, εισιτήρια και σπόνσορες. Αντιτάσσεται στην μουσική βιομηχανία και την εμπορευματοποίηση της τέχνης. Σου λέει πως μπορούμε μόνοι μας να δημιουργήσουμε δομές χωρίς την εποπτεία κάποιου "ειδικού" - ενδιάμεσου. Το να παίζεις μουσική στη Villa δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι αναρχικός. Αρκεί να είσαι συνειδητοποιημένος για τον τρόπο διαχείρισης της μουσικής που παράγεις. Αυτό από μόνο του είναι πολιτικό. Επίσης δεν χρειάζεται να παίζεις punk. Απλά το DIY ξεπήδησε στην Amalias μέσα από την punk κουλτούρα. Μετά έφυγε από τη μουσική και πήγε παντού. Σε πολλές μορφές έκφρασης.  Έτσι λοιπόν η Villa άρχισε να μπουσουλάει. Καθώς μεγάλωνε ήθελε να παίζει ελεύθερα όπως όλα τα μικρά παιδιά. Δεν ήταν παιχνίδι, αλλά ανάγκες έκφρασης και δημιουργίας που προέκυπταν. Μέσα σε αυτές τις ανάγκες η Villa έχει δημιουργήσει: συναυλιακή ομάδα, θεατρική ομάδα , τυπογραφική κολεκτίβα,  studio μουσικής, δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλλακτήριο δίσκων – cd, ομάδα βιτρώ, ομάδα κινηματογραφικών προβολών, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, εκμάθηση ξένων γλωσσών και υπολογιστών. Όλα αυτά στη λογική της αυτενέργειας. Χωρίς δίδακτρα και εισιτήρια.

Η Villa Amalias βρίσκεται στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν. Πολύ κοντά η Ηπείρου. Στη γωνία Αχαρνών και Ηπείρου από το 1938 ως το 1944 στην ταβέρνα  "Μονμάρτη" ήταν  η "μάνδρα του Αττίκ". Το 1944 έξω από το Πολυτεχνείο ο Αττικ ξυλοκοπήθηκε βάναυσα επειδή ακούμπησε διερχόμενος με το ποδήλατό του ένα Γερμανό στρατιώτη. Ύστερα από τον ξυλοδαρμό του αυτοκτόνησε. Μετά από περίπου 50 χρόνια λίγο παραπέρα από την Ηπείρου, νεοναζί προσπαθούν κατά καιρούς να τιμήσουν τους προγόνους τους γερμανοτσολιάδες, κάνοντας επιθέσεις στη Villa. Είτε με μαχαίρια είτε με φωτιές δεν κατάφεραν να χτυπήσουν την Amalias. Το Μάη του 2008 (λίγο πριν "αγανακτήσουν" τα ζόμπι του Αγίου Παντελεήμονα) το σπίτι δέχτηκε διπλή εμπρηστική επίθεση. Όχι, δεν υπήρχε νεκρός. Όχι, δεν το έπαιξε η τηλεόραση. Οι υλικές ζημιές μεγάλες. Η ΚΥΠατζίδικη εφημερίδα "στόχος" κάνει έμεση ανάληψη ευθύνης. Το κτίριο φτιάχνεται με συλλογική εισφορά και εργασία από καταληψίες και αλληλέγγυους. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αποκτούσε πλέον άλλη δυναμική. Οι ζημιές όχι μόνο αποκαταστάθηκαν. Το σπίτι ξαναγεννήθηκε. Τότε μπήκε και η μπλε ταμπέλα αποκατάστασης.

Η Villa Amalias είναι στην οδό Αχαρνών και Χέυδεν.Από πάνω της η Φυλλής: νταβάδες, μπουρδέλα, ανθρώπινο κρέας, μαφία και πρέζα. Παραδίπλα ο Αγ. Παντελεήμονας. Τον υποβάθμισαν με μαθηματική ακρίβεια κι ύστερα ο φασιστο-συρφετός έστρωσε το κόκκινο χαλί στους επενδυτές. Επι δύο χρόνια τα τηλεοπτικά κανάλια φιλοξενούσαν όλο το "αγανακτισμένο" σκυλολόι: Δεν τους ενοχλούσαν τα μπουρδέλα. Δεν τους ενοχλούσε η πρέζα. Οι μετανάστες, ο παπάς και η Villa τους ενοχλούσε.  Αχαρνών και Χέυδεν. Villa amalias. Πιο πέρα το σκυλολόι των αγανακτισμένων ζόμπι. Ο άγιος Παντελεήμων και ο παπάς που εκδιώχθηκε γιατί έδινε τροφή και ρούχα στους πρόσφυγες. Η παιδική χαρά παραμένει κλειστή. Απ’ την άλλη μεριά η Ηπείρου. Μάλλον εδώ έμενε ο Αττικ όταν ήπιε τη γερή δόση ηρεμιστικών.  Ήταν το 44. Μετά από 60 χρόνια και βάλε, εδώ στην Ηπείρου δολοφονήθηκε ο Μ.Καντάρης. Μάιος του 2011. Αφορμή: μια κάμερα που κρατούσε στα χέρια του. Ο λόγος: ένας ανεγκέφαλος – κανίβαλος μαχαιροβγάλτης. Οι δημοσιογράφοι συγκινήθηκαν τόσο που είχαν κάθε μέρα και έναν στρατιώτη του τρίτου Ράιχ στα δελτία τους. Συγκεντρώσεις απ’ το χρυσό αυγό της κότας στο σημείο της δολοφονίας. Η Villa Amalias στη μέση. Άλλο ένα δείγμα κανιβαλισμού έξω από την πόρτα της. Η χήρα του αδικοχαμένου Μ.Καντάρη επιστρέφει την συλλυπητήρια ανθοδέσμη του γουρουνόμορφου αρχηγού του χρυσού αυγού της κότας. Για αρκετά βράδια οι αντρειωμένοι στρατιώτες του γουρουνόμορφου αρχηγού του χρυσού αυγού της κότας, κάνουν αρκετές επιθέσεις προς τη Villa Amalias, είχαν καλή παρέα: τα τιμημένα ΜΑΤ. Παρόλη την αντρειωμένη πειθαρχία και την τεστοστερόνη, οι επιδρομές απέτυχαν παταγωδώς. Η Villa τους περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Αφού τελειώσαν αυτά. Σταμάτησαν τα δακρυγόνα. Η πλατεία Βικτωρίας άρχισε να ανασαίνει. Δημιουργήθηκε συνέλευση γειτονιάς. Η πλατεία παραμένει ζωντανή. Μετά μπήκε το τρίτο Ράιχ στη βουλή. Το παρακράτος έγινε Κράτος. Η τρικομματική κυβέρνηση προσπαθεί έκτοτε με κόπο να γίνει πιο ακροδεξιά απ’ την ακροδεξιά. Στοιβάζει με μανία πρόσφυγες σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα ονόμασαν κέντρα κράτησης. Ιδρωμένοι προσπαθούν να γίνουν πιο ακροδεξιοί από το παρακράτος που έγινε Κράτος. Μίλησε κανείς? Μιλάνε τα δελτία. Προχτές συνομιλούσαν με το χρυσό αυγό της κότας. Χτές τους αφόρισαν ως αντιδημοκράτες και τους ενίσχυσαν το ψευτόαντισυστημικό τους προσωπείο. Η Villa Amalias στη μέση. Αχαρνών και Χέυδεν. Από πάνω μπουρδέλα, παραδίπλα ζόμπι. Καθεστώς ασφυξίας. Η γειτονιά ζωντανή. Τώρα μιλάνε για εκείνη!! Την παίζουν στην τηλεόραση. Προσπαθούν να την δυσφημήσουν με τον χειρότερο τρόπο. Τι για ναρκωτικά. Τι για μολότωφ. Πολλές οι μαλακίες και οι αστειότητες. Τα παράνομα μπουκάλια όμως ήταν ένοχα. Ήταν μπουκάλια από αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο. Κι αυτό είναι άνομο. Δεν προβλέπεται σε καμία παράγραφο νόμου η αυτοδιαχείριση. Είναι ένας από τους φόβους τους στις μέρες που ζούμε: η διάχυση της αυτοοργάνωσης στην κοινωνία. Μέσα στην όξυνση των τάξεων και της οικονομικής ανασύνταξης: οι καταλήψεις μπαίνουν κι αυτές στο στόχαστρο.
 
Η Villa Amalias βρίσκονταν στη λεωφόρο Αμαλίας 56. Κράτησαν το όνομα. Ήθελαν να συνεχίσουν. Τώρα βρίσκεται Αχαρνών και Χέυδεν. Αυτή τη στιγμή είναι μόνη και περικυκλωμένη. Την θυμήθηκε το κράτος.  Μοσχαναθρεμμένα ανθρωποειδή τριγύρω της σε χακί περίβλημα. Έστειλαν το στρατό τους να της θυμίσουν πως ήταν κάποτε ένα από τα αυταρχικότερα γυμνάσια των Αθηνών. Εδώ μέσα πήγε σχολείο ο Μίλτος Σαχτούρης. Ο Αλέκος Φασιανός, ο Αγγελόπουλος και πολλά παπαδοπαίδια. Ήταν ένα σχολείο που έμοιαζε με κατηχητικό. Δεν ήταν κατηχητικό. Ήταν σχολείο. Τώρα έστειλαν οι Προστάτες τα μοσχαναθρεμμένα τους γομάρια να τη συμμαζέψουν. Γιατί κατήντησε να είναι ένα ελευθεριακό σχολείο. Γιατί είναι ένα ανάχωμα. Τους χαλάει τη σούπα. Το κράτος θέλει νομιμότητα. Μπουρδέλα, νταβάδες ανρώπινο κρέας και πρέζα. Μίζες και μπάτσους. Ζόμπι που στρώνουν κόκκινα χαλιά στους επενδυτές. Μαχαιρώματα σε πρόσφυγες. Καμένα  τζαμιά. Το κράτος θέλει νομιμότητα. Η Amalias είναι ένα κέντρο ανομίας όχι γιατί λειτουργεί πέρα από τους νόμους του. Αλλά γιατί λειτουργεί ενάντια στους νόμους του. Γι αυτό στείλαν το στρατό τους να την φυλάει. Μα εκείνη γελάει με όλα αυτά μπροστά στις ασπίδες των ΜΑΤάδων. Γελάει γιατί ξέρει πως ήταν είναι και θα είναι ένα κέντρο ανομίας. Είναι περήφανη γι' αυτό.

Τίποτα δεν τέλειωσε. Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τα όνειρα μας...

Στο Μ.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

#10 - Κάτω απ τη γέφυρα



απ το internet

Κάτω απ τη γέφυρα
(...στον Χόμπιτ) 

Συμπορεύεσαι. Για την ακρίβεια συμπορεύεστε όλοι μαζί. Συμπορευόμαστε. Είμαι κι εγώ εκεί. Και είμαστε πολλοί, χιλιάδες και παντού. Ακόμα και πάνω στα κτίρια και στις ταράτσες. Πίσω απ τους θάμνους και κάτω απ δέντρα. Είμαστε μέσα μας, κουβαλώντας ο καθένας επάνω του ένα κομμάτι του άλλου. Γιατί όπως έγραψε και ο Πατρίκιος:


Και δε φοράμε κουκούλες. Αφού δεν έχουν σημασία πλέον οι κουκούλες, αλλά εμείς. Γιατί οι κουκούλες είναι τα ίδια μας τα πρόσωπα. Γιατί είμαστε πολλοί και είμαστε ένα. Και οι μπάτσοι μπροστά στη λαοθάλασσα είναι λίγοι. Και τους αξίζει να εξιστορούν το βράδυ στα παιδιά τους ιστορίες απ την ήττα τους. 

Και φτάνει η στιγμή που μπαίνουμε κάτω απ τη γέφυρα. Εκεί είναι που οι φωνές πολλαπλασιάζονται, οι ήχοι των βηματισμών πληθαίνουν και από χιλιάδες γινόμαστε εκατοντάδες χιλιάδες, χιλιάδες εκατομμύρια άνθρωποι.  Γιατί αν σ αγγίζει η άκρη ενός δακτύλου και αν σου μιλά μια λέξη, σ αγγίζουν και σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι.

Οι 92 βγαίνουν έξω, σιγά σιγά ενώ βραδιάζει. Ελευθερώνονται. Και η συντρόφισσα αγκαλιάζει το σύντροφο και όλοι οι σύντροφοι αγκαλιαζόμαστε. Έχουμε στρώσει και κόκκινο χαλί. Είναι αφοπλισμένοι και οι φρουροί. Τι να σου λέω! Υπερθέαμα!

Κι εσύ που πριν δυό μέρες μου έλεγες «κάπου σε ξέρω», και σήμερα «κάπου σε ξέρω» μου πες την ώρα που προσμέναμε ν ανοίξουνε τις πόρτες απ τα δικαστήρια. Όμως δεν ήσουνα εσύ μα κάποιαν άλλη. Και δεν ήσουν ασφαλίτισσα όπως πίστευα αλλά συναγωνίστρια. Και θυμήθηκα κι εγώ που σε ξέρω. Και σου έσφιξα το χέρι και σ αγκάλιασα. Και αγκαλιαστήκαμε. Σαν ταινία. Κάτω απ τη γέφυρα. Το μόνο που δε βρέχει.

Μα οι ανθρωποφύλακες αφοπλισμένοι. Οι δικοί μας ελεύθεροι. Κι εμείς λευτερωμένοι. Και …

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ.



12/1/2013

απ το internet

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Όλα καλά

απ το internet
Όλα καλά

Έληξε η μια δουλειά. Έκατσε άλλη. Δεν έκατσε εν τέλει άλλη δουλειά. 
Όλα καλά ρε, όλα καλά.

Και άλλοι σε νοσοκομεία. Άλλοι σε κελιά και σε σφαγεία. Άλλοι απολυμένοι πρόσφατα.
Όλα καλά ρε, όλα καλά.





*bonus track*

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

“εκεί θα σε περιμένω”


Στο αθλητικό σάιτ ο τίτλος λέει «Μπινελίκια στον αέρα του Μέγκα (vid)». Αυτός είναι ο τίτλος, αυτό είναι ίσως το σημαντικό νέο της ημέρας. Ότι στον τηλεοπτικό αέρα ακούγεται η φράση «μαλακισμένα». Η είδηση είναι η παρασπονδία του Καμπουράκη, το λάθος του τηλεοπτικού σκηνοθέτη. Δεν θα απομείνει τίποτα άλλο, παρά μια λάθος πιρουέτα μια ημιδιάσημης γκόμενας απ’ το ντάνσινγκ γουιθ δε σταρς και ένα μπινελίκι του εξίσου ημιδιάσημου παρουσιαστή. Δεν είμαστε τίποτα, παρά απομεινάρια τηλεοπτικού χρόνου, ό,τι χώρεσε σε ένα μονόστηλο της εσπρέσο.

Ποιοί κοινωνικοί χώροι, ποιά αυταρχική κυβέρνηση, ποιός κουκουλονόμος; Το μπινελίκι του Καμπουράκη.

//

Στο ραδιόφωνο παίζει Ελληνοφρένεια. Σε μια στιγμή ακούγεται η φωνή του Ντινόπουλου. Προσπαθεί να βρίσει τον Σκουρλέτη. Λέει ο σύριζα υποστηρίζει την villa Amalias και προσθέτει «εκεί που μαζεύονταν πρεζόνια».

Τα πρεζόνια, στη huffington post είναι συγκλονιστικό ρεπορτάζ. Στη πόλη του Καμίνη είναι αυτό που χαλάει το ιστορικό κέντρο, τα ψώνια και την αισθητική μας. Στο στόμα του Ντινόπουλου είναι ο πάτος, το περιθώριο, αυτό που σιχαίνεται, η ύστατη κατηγορία. Πρεζόνια.

(Ο Ζαγορίτης, το γράφω και το ξαναγράφω, πρώην γραμματέας την ΝΔ σε τηλεοπτική εκπομπή είχε πει χαρακτηριστικά ότι δύο πράγματα θα πει στα παιδιά του, να μην γίνουν gay και να μην πάρουν ναρκωτικά. )

Ο Ντινόπουλος κοιτάζει τα μαλακισμένα, τα πρεζόνια, τους μπάχαλους, τους μη συμμετέχοντες στο όνειρο της μνημονιακής Ελλαδάρας και τα δόντια του στάζουν αίμα. Σιχαίνεται τους απροσάρμοστους, τους παρεκκλίνοντες απ’ το πρότυπο του καλού δαπίτη. Αστραφτερό χαμόγελο, ατσαλάκωτο πουκάμισο, σακούλες απ’ το mall στο ένα χέρι και φρεντο στο άλλο. Και μία απεριόριστη υπερηφάνεια που η επόμενη προαγωγή θα του εκμηδενίσει επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο. Η ΔΑΠ απ’ το πρώτο τραπέζι στον Χατζηγιάννη, λίγο πριν πουλήσει σημειώσεις στους πρωτοετείς με αντάλλαγμα μια κωλοψήφο, θα μας μιλήσει για την ανομία. Έπειτα, σε απευθείας σύνδεση απ’ την Αράχοβα, το χωριό που επισταμένως επιχειρεί να λεηλατήσει η γαλάζια κουλτούρα, θα μας μιλήσει για πολιτισμό.

//

Δεν είναι ότι δεν περίμενα ότι τα ιδιώνυμα και οι κουκουλονόμοι θα εφαρμοστούν ακριβώς για να εξυπηρετήσουν πολιτικές διώξεις. Δεν είναι ότι δεν περίμενα την τρομοκρατία τους. Ο κόμπος στο στομάχι με σφίγγει περισσότερο εξαιτίας της παρακάτω φωτογραφίας.
Image
Το κορίτσι που γελάει και γράφει στο τζάμι σ’ αγαπώ σε κάποιον τυχερό που κοιτάζει απ’ έξω. Και αυτός είναι τυχερός όχι επειδή δεν είναι μέσα στην κλούβα, αλλά γιατί το κορίτσι του γράφει σ’ αγαπώ. Και ο Δένδιας και οι κλούβες και τα δακρυγόνα μπορούν να εξαλειφθούν, να καταργηθούν οριστικά στη στιγμή, τη στιγμή ακριβώς που στο ζόφο αντιτάσσεις ένα τέτοιο χαμόγελο. Και η φωτογραφία κυκλοφορεί στο δίκτυο με εκείνο το ποίημα του Λειβαδίτη.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ  
προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στ
ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων.
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, 
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἄνθρωποι γιἕνα

Ας ζήσουν αυτοί με τους Ρέμους, τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς χορού και τους λυσσασμένους ματατζήδες τους. Εμείς έχουμε αυτό το χαμόγελο. Κι αυτόν τον έρωτα που κοιτάζεται και σηκώνει το χέρι και δεν σταματά και δεν υποχωρεί ακόμη αν κι έχει ένα τζάμι να τον χωρίζει. Αλλά για πόσο ακόμη νομίζετε ότι μπορεί να τον χωρίζει; Για πόσο;





Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

ληγμένες γραβάτες

παρμένο από costinho


Τους βλέπω έναν έναν, σαν μια ανίερη πομπή ξεπροβάλλουν μπροστά μου. Θέλοντας και μη, υπομένω τις μορφές τους. Η ακολουθία της σαπίλας ξεπλένει τα τομάρια τους, τους ξαναψήνει να φύγουν τα μικρόβια και τα σταγονίδια και αλώβητους τους επαναφέρει σε καίρια οφίτσια και πόστα εντός πλέον του δημοκρατικού πλαισίου. Για στολή φοράνε νέα προβιά τις γραβάτες που ψώνισαν από τα ληγμένα. Για να γίνουν άθρωποι. 

Βλέπω ας πούμε αυτό τον αθρωπάκο δήμαρχο να σιγομαθαίνει ποιο είναι το κόστος της ρεμούλας και της καρέκλας. Μόνο που τ'ονομάζει βία. Και προσκαλεί τα φώτα και τους φακούς για να οδυρθεί με χάρη εμπρός μας, να κάνει την κλάψα μέρος του δημοκρατικού πλαισίου. Για την ακρίβεια, να αντικαταστήσει η κλάψα το δημοκρατικό πλαίσιο. Ό,τιδήποτε κόντρα στην κλάψα του, είναι εκτός του πλαισίου. Ο,τιδήποτε πραγματικό είναι εκτός της πραγματικότητας. Αφού κι η πραγματικότητα είναι εκτός του πλαισίου. Η ζωή είναι εκτός του πλαισίου. Κι αυτός ακόμα, δεν ζει· μέσα στο πλαίσιο έχουν βρει άλλες τεχνικές αναπνοής αυτοί, επιβιώνουν αλλιώς. Καπνίζουν μυστικά ευρώ, σουτάρουν ενδοφλέβια αμίαντο και τρέφονται με τσιμέντο. Είναι αυτό το πλαίσιο -το δημοκρατικό- που θα καταδικάσει τις δολοφονίες μόνο όταν του ζητηθεί, μόνο αν στριμωχτεί· και μόνο σε δελτίο τύπου, σε ανακοίνωση. Λυπούμεθα πολύ αλλά το πλαίσιο. Για τέτοιο πολιτισμό μιλάμε. Που δεν πήρε ούτε μισό μέτρο για τις δολοφονίες αυτές, που δεν βγήκε στο δρόμο να κλάψει τη ζωή που βρωμίζει, τη ζωή που χάνεται, τις ζωές που χάνονται, που δεν νοιάστηκε ούτε μισό άστεγο και μετανάστη. Ούτε μισό άνθρωπο με κάποιο πρόβλημα. Ούτε μισό άνθρωπο, οι μισάθρωποι. Που ξηλώνουν τα παγκάκια, κυνηγάνε την αλληλεγγύη, τις κινήσεις, τα κοινόβια, τις καταλήψεις, τις συλλογικές κουζίνες, που στέλνουν μηνύσεις και ματ στους άστεγους. Τέτοιοι είναι. Άνθρωποι της διαχείρισης. Όχι άνθρωποι των ανθρώπων· όχι ανάμεσα στους ανθρώπους. Μόνο ανάμεσα σε λύσεις· τις δικές τους λύσεις. Τις λύσεις στα δικά τους προβλήματα. Προβλήματα μιας ζωής χωρίς προβλήματα. Με μία λέξη: επιδιώξεις.

Τους βλέπεις μετά αντουανέτες να κλαψουρίζουν για τη βία. Για τη λεζάντα της βίας δηλαδή. Γι'αυτή που περισσεύει από το δημοκρατικό πλαίσιο, γι'αυτή που έχουν εξοστρακίσει μακριά από την πραγματικότητα. Μια βία που δεν μπορεί να συγκριθεί με το σκοτάδι που επιβάλλουν σε κάθε σου ανάσα. Μια βία που όταν είχε τις λέξεις ακόμα και δεν ήταν βία, ήταν ήδη οχυρωμένοι και σπαθιά μας ρίχναν οι οχτροί. Μια βία που πριν γίνει βία ήταν κραυγή, ήταν σπαραγμός, ήταν αγωνία, ήταν ληγμένος λογαριασμός, ήταν απλήρωτο νοίκι, ήταν ματωμένες οφειλές, ήταν δανεικά, ήταν απλήρωτη δουλειά, ήταν γαμημένο αφεντικό, ήταν απόλυση, ήταν ουρές στις εφορίες, ήταν καροτσάκια και πι στο ίκα να τριγυρνάνε σαν σε κόλαση του Δάντη ψάχνοντας το σωστό γκισέ, ήταν σκάλες σε σκατένια ψυχιατρεία, ήταν δύο μερίδες σούπα στο τραπέζι μοιρασμένη στα τέσσερα, ήταν τέσσερις άνθρωποι σε μια γκαρσονιέρα. Αλλά που ν'ακούσει ο κουφός. Που να βρει μάτια να δει τον πόνο του άλλου. Τυφλώθηκε από τα φώτα. Και τους φακούς. Κουφάθηκε από την ένταση της φωνής του· της πολλαπλασιασμένης. Αυτάρεσκα ανάπηρος μας θέλει όλους ανάπηρους. Και θα μας κάνει. Τέτοιος είναι· τέτοιοι είναι. Αυτοί είναι.

Είναι η επέτειος της δολοφονίας του Nίκου Τεμπονέρα σήμερα και πιάνω το μυαλό μου, το πολιτισμένο μυαλό μου, να έχει ξεφύγει, να γυρίζει ανάποδα, να το νικάει η θλίψη. Να τους σιχαίνεται και να θλίβεται που σιχαίνεται· να θλίβεται που τους επιτρέπει ένα ρόλο. Κι όσο τους βλέπω, όσο ξεπροβάλλουν, τόσο τους σιχαίνομαι, τόσο θλίβομαι. Γιατί δεν αντέχω άλλο τον πολιτισμό τους. Δεν μπορώ να τους βλέπω με τις σάπιες γραβάτες τους που στάζουν αίμα και μπόχα να λερώνουν τις οθόνες μου, τα αυτιά μου. Να κυκλοφορούν εκεί έξω με αέρα ευπρέπειας και ταμπουρωμένου μεροκάματου· ο νικολόπουλος, ο καλαμπόκας, ο βορίδης, τα κατακάθια των rangers, οι χειρότεροι, οι έσχατοι, οι ανύπαρκτοι, οι ληγμένοι. Που δεν έχεις να πεις μαζί τους ούτε μισό ανέκδοτο. Όχι γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε. Αλλά γιατί ποτέ δεν ήταν τίποτα. Μόνο να προσκυνούνε. Μόνο χώμα ήταν. Με σκατά. Πατημένο.
 
 

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Χρόνος για Ξόδεμα #9 - Αλλαξοχρονιά



απ το internet

Αλλαξοχρονιά

Με βρίσκω. Σιγά σιγά. Σε νέους χρόνους. Πάλι να διασχίζω δρόμους.
Φαίνεται πως το χει η μοίρα. Λιώνοντας σόλες περπατώντας παντού και πάντοτε.
Ακόμα και πάνω στις αλλαγές των περιόδων. Στις διατάξεις της κλίμακας και στα τερτίπια των καιρών. Στα άπειρα και στα συν-άπειρα.
Φτάνει που αντέχουν η καρδιά και τα πνευμόνια. Δε βαριέσαι! 

Με μιαν ευχή -πέρα απ τα καθιερωμένα- για φέτος χαρισμένη: 

«Να χεις λιγότερα νεύρα»



1/1/2013