Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

#12 - To τελευταio λoυλoύδι




Το τελευταίο λουλούδι 

Πετάγαμε την Πανεπιστημίου χέρι-χέρι. 
Το τελευταίο μας λουλούδι κουβαλούσαμε.
Εσύ όπως πάντα. Στο στόμα τσίχλα με γεύση κανέλλα.
Πούλαγες τρέλα.

Μου χες φερμένα δυο γυαλιά.
Τον ήλιο ηλιότερο να βλέπουμε και το φεγγάρι φεγγαρότερο.

Μπαμ–μπουμ από πίσω. Μπαμ–μπουμ.
Να μ έχουνε γαμήσει εμένανε οι σφαίρες που σφυρίζανε.
Χαμπάρι εσύ! Να λες, «αγάπη μου σταμάτα να σφυρίζεις» και
«επιτέλους, δώσε μου να στρίψω ένα τσιγάρο».

Τα σπάσαμε στην Ομόνοια.

Εγώ απ τη μια, να κυνηγάω το όνειρο που χάθηκε.
Κι εσύ απ την άλλη, να κυνηγάς το όνειρο του σκύλου που δεν υπήρξε ποτέ.
Με μια σφραγισμένη κονσέρβα zwan για δόλωμα στο να σου χέρι.
Στ άλλο σου χέρι να βαστάς το τελευταίο μας λουλούδι. Χαλάλι σου.

Κόκκινο τριαντάφυλλο ήτανε.





19/2/2013 ξημερώματα


#μπόνους_τρακ# 
(αφιερωμένο στην Έμυ που μου το θύμισε τις προάλλες) 

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Zωή Tάχα


Tο Mιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Kαμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Mαρή και με τον Παναγιώτη.
Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ’ ώμου».
Όλο εμουρμούριζε: «Kυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

Tον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Eκάρφωνε πέρα, σ’ ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να `λεγε, σαν να παρακαλούσε:
«Aφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

Kι ο Mιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Tον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Mαρής κι ο Παναγιώτης.
Aπάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.


Κώστας Καρυωτάκης, Ο Μιχαλιός




Είμαι χειρότερος απ' τους αλήτες, τις αρτίστες
αυτοί μπορούν και ζουν, δεν περιμένουνε
μα εγώ ό,τι παίρνω γίνεται προπέτασμα καπνού
για όσα ζητώ, και προπαντός μια εξιλέωση
στην τέλεια σχέση να σωθώ ή να μαρτυρήσω.


Μα ο άλλος είναι ανέφιχτος, γιατί
δεν είναι μόνο σώμα ή κατανόηση
μα κάποια ανεπανάληπτη φωνή. Κι αν προχωρήσω
εγκάρσια μέσα του έντρομος θα ιδώ
πως μένει θεατής. Δεν είναι
ετοιμασμένος για μαρτύριο ή για μοίρασμα
σκοτώνοντας τη σίγουρη μικρή του ελευθερία.
Φυλάγεται και σε καλεί μονάχα αν υπογράψεις
πως όλα θα τα σεβαστείς, και το κυριότερο
τη σίγουρη μικρή του ελευθερία.
 
 
Νίκος- Αλέξης Ασλάνογλου, Για μια ελευθερία





Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Οι αρμονίες του Βερκμάιστερ

Και ξαφνικά, στιγμιαία σταματάνε όλα. Τίποτα δεν κινείται πια. Απόλυτη σιγή κυριαρχεί. Όμως δεν έρχεται το τέλος, όχι. Γιατί έτσι στιγμιαία όπως σταμάτησαν θα ξανά ξεκινήσουν. Δίνοντας τη συνέχεια που μας χρειάζεται. Δίνοντας αυτό που λέγεται ζωή.

Σκέφτομαι πως θα δινα τα πάντα για να ειμαι κι εγώ ένας απ τους κρασοκανάτες-κομπάρσους αυτού του ταβερνείου. Να συμμετέχω ως πλανήτης, χορευτής και μεθυσμένος σε μια απ τις καλύτερες no-cut σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Le jeu et la guerre



ap to internet
Le jeu et la guerre
|(se senane pou ksereis)|

- Μετά από έναν τρομερό πονόδοντο αρχινάνε όλα. Λύνεται το στόμα, τι να λέμε τώρα! Και η αλήθεια είναι ότι κράτησε αρκετό καιρό, μα τι να κάνεις;

- Υπομονή;

- Υπομονή ναι. Μα οι φρονιμίτες είναι ανυπόμονοι. Πολεμούν και παίζουνε.

- Αλήθεια σκέψου. Που είναι το παιχνίδι και που ο πόλεμος;


- Παιχνίδι. Το παιχνίδι βρίσκεται ανάμεσα στις συχνότητες των Hertz, στις μυρωδιές, στ αρώματα και στα βλέμματα, στο πέταγμα του χαρταετού τις καθαροδευτέρες. Και το φλερτ παιχνίδι είναι. Το χάιδεμα της ρώγας και το γαργάλημα στο στέρνο. Η ίδια η γλώσσα. Η ανταλλαγή. Κι ακόμα οι σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι, το κατούρημα στο ύπαιθρο, το χαμόγελο του περίπτερου στις 3 τα ξημερώματα, η αντίληψη του χαρτόκουτου μέσα στο κρύο, το δάγκωμα του σκύλου.

- Μα το δάγκωμα του σκύλου είναι πόλεμος!

- Αν είναι λυσσασμένος είναι όντως πόλεμος, αν όχι είναι παιχνίδι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

- Και που είναι ο πόλεμος;


- Πόλεμος. Ο πόλεμος είναι μέσα μας. Στην ουσία είμαστε εμείς. Είναι στις διαθέσεις μας όταν ανοίγουν οι πόρτες του τρένου. Οι έξω μέσα και οι μέσα έξω. Είναι στο άκουσμα της τηλεφωνήτριας καταμεσήμερο. Όχι δε μ ενδιαφέρει η νέα σας προσφορά. Το ξέρω πως δε φταις εσύ, το ψωμί σου βγάζεις. Πόλεμος είναι τα συνθήματα των τοίχων και τα δελτία των 8, η ουρά στον ΟΑΕΔ για μια θέση στα μητρώα των ανέργων και η αιθαλομίχλη που αναπνέουμε κάθε βράδυ. Ή για φαντάσου, να μη μπορείς να βγεις απ το σπίτι όταν νυχτώνει γιατί τυγχάνει να σε βάφτισαν Σαχτζάτ, Φατίχ ή Ανουάρ. Και α γαμήσου αφεντικό και τα βροντάω και φεύγω και βάζω φωτιά και σου το καίω. Αυτό είναι πόλεμος.

- Καλααά κατάλαβα. Αλλά με κούρασες με τα βαρύγδουπα λόγια σου και τις ποιητικές φανφάρες. Άστα τώρα. Δώσ μου μια αγκαλιά γιατί κρυώνω.





Maurice Labrador
1/2/2013