Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Νέα Σελήνη στον Αιγόκερω

Ο ενεστώτας αρχίζει να κουράζει πολλάκις. Ίσως επειδή είναι ένα είδος μέλλοντα χωρίς “θα”. Ίσως επειδή το τώρα είναι λιγάκι υποτακτικό. Ο αόριστος χάθηκε στο χώρο. Μέσα στο γραφείο -στο τρία επί τέσσερα μέτρα-, κάτω απ την καρέκλα, μέσα στο συρτάρι, στη σκόνη της βιβλιοθήκης, μεταξύ τοίχου και σοβατεπιού, κάπου ενδιάμεσα. Έτσι ήταν ο αόριστος· πάντοτε αόριστος! Ο παρακείμενος έχει τσακωθεί με τον υπερσυντέλικο και ο υπερσυντέλικος είχε τσακωθεί με τον παρακείμενο. Παλιοί χρόνοι σα μικρά παιδιά. Στο μεταξύ ο μέλλοντας δε θα μιλάει μόνο αλλά θα βλέπει κιόλας, δε θα γράφει μόνο αλλά θα πράττει παράλληλα, θα ξεχνάει λίγο μα θα θυμάται περισσότερο. Ο μέλλοντας θα είναι κάτι σαν ποιητής.
flâneur

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Δεκέμβρης Δεκατέσσερα

του Κωστή Μαργιόλη



Όχι!
Δεν αναθυμιάζουν θάνατο τα τσιμεντένια κλουβιά αυτής της πόλης
Η άσφαλτος δεν χρωματίστηκε το μαύρο του χαμού
Καμία βεβαιότητα δεν κλονίστηκε (ακόμα)
απ΄την κατάρρευση των τελευταίων χαλασμάτων ανθρωπιάς που είχαν μείνει γύρω

Ο ζόφος έρχεται από αλλού

Εδώ μία κυρία συνομιλεί σε πρόσωπο αόρατο στην άλλη άκρη της γραμμής,
διαγράφοντας με αδρές γραμμές το δράμα
να μη βρίσκεις ραντεβού στο κομμωτήριο σαββατιάτικα
Εκεί η αντρική ομήγυρη χαβαλεδιάζει με εσπρέσο λούγκο ανά χείρας την επαύριο της οπαδικής πανωλεθρίας
Στο δίχτυ της κοινωνικοποίησης του ναρκισσισμού,
φάτσες που περιπλέκονται σε χιαστί φιλίες, κοινοποιήσεις, σχόλια και μου αρέσει
-εικονικά όσο οι ζωές που λένε ότι ζουν

Μια καταχνιά απάθειας απλώνεται στην όξινη ατμόσφαιρα του αστικού συμπλέγματος
Και κάνει να φαίνονται αληθείς οι καφενόβιοι συνωμοσιολόγοι
που λένε πώς από πάνω μας πετάνε ψεκαστές – εντολοδόχοι κάτι πεφωτισμένων, αλλόγλωσσων κυρίων 
που κατεργάζονται μιαν Αποκάλυψη 

Και πάλι όχι όμως
Εθελουσίως προσερχόμαστε στο πάρτι των κοκτέιλ κυνισμού με ένδυμα αδιαφορίας

Αν μύρισε ξανά βενζίνη ο αέρας
Ας είναι να λαμπαδιάσει ως τη ρίζα
Το δέντρο-ξόανο της μίζερης γιορτής μας

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

θα υπάρξει ελπίδα*

Η Βίκυ έρχεται τις περισσότερες φορές πίσω απ την πλάτη μου, κρυφά χωρίς να τη δω μέσα απ το πλήθος και μου κλείνει τα μάτια με τις παλάμες των χεριών της. Ποτέ δεν καταφέρνω να την ανακαλύψω. Πάντοτε αρθρώνω στο στόμα το λάθος όνομα. Μετά φωνάζουμε συνθήματα.
Ο Τάκης είχε ανέβει στα κάγκελα του νοσοκομείου και μίλαγε με το παιδί που ήτανε κλεισμένο στο δωμάτιο-κελί. Το παιδί κάπνιζε διαρκώς. Ύστερα κουράστηκε κι έκατσε για λίγο. Φαινόταν δυνατό πάντως. Πολύ δυνατό. Έπειτα φωνάζαμε συνθήματα Νίκο.
Ο Θοδωρής θα ξυπνήσει αγχωμένος αλλά αθώος. Η υπόθεση του θα εκδικαστεί στις εννιά. Όμως ο Θοδωρής είναι αθώος. Όσες φορές κι αν αναβληθεί η δίκη το ξέρουμε πως ο Θοδωρής θα ναι αθώος. Κι αυτοί το ξέρουν πως είναι αθώος. Κι ύστερα εμείς θα φωνάζουμε συνθήματα.

*αν έστω για λίγο
αποφασίσουμε
να τη φανταστούμε

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

οργανικό

οι άνθρωποι
είμαστε
τα πατώματα

που διστάζουν
να σκαρφαλώσουνε
μια λέξη

στο ταβάνι τους 

το φεγγάρι

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

40.937380, 29.056188

είπα να γράψω κι ένα ποίημα
που να μη λέει τίποτα
γιατί απ το τίποτα έρχονται όλα
κι όλα γυρνούν στο τίποτα

περίπου
9.11.2014

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

στο αντί

έρωτας αντί πονόδοντος
ουσία αντί σημασία
αξία αντί αρχή
εντροπία αντί αταξία
μοναχικότητα αντί μοναξιά
χάος αντί στάσιμος
υπερβατικός αντί αναισθησία
παραγλωσσικός αντί ομιλία
βλέμμα αντί μάτια
αυτονομία αντί αυτονομία
έμμετρο αντί ημίμετρο
κατάσταση αντί απόσταση
ταξίδι αντί μετέπειτα

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

στην α. εις την κ.

παρασύνθημα
(I)
να διασχίσω
την εικοστή σου διάσταση
ν ανεβώ
το εκατοστό σου συναίσθημα
στον ημιώροφο του στήθους σου·
ν ανοίξω την πόρτα
για να δω
αν είναι σπίτι μου το χάος


(II)
να άφηνες
όλη τη θάλασσα να σου χάριζα
το υψόμετρο βάθος
το οροπέδιο ύψος
τα κυβικά χιλιόμετρα·
κάπου εδώ είμαι
κι όμως πνίγομαι


(III)
να μετρηθούν μεταξύ τους τα αίθρια
άσπρα τετράγωνα
και μαύρα
να χορέψουν οι πλακόστρωτοι χαρταετοί
βοριάδες άνεμοι
και νοτιάδες
να γίνουν οι σταγόνες της βροχής
διάττοντα αστέρια
που αψηφούν τις βαρύτητες
σε παρμπρίζ εν κινήσει·
γέννημα θρέμμα η ποίηση

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

σωρηδόν

Jannis Kounellis - untitled

έμπνευση αστού αστείου
αστειοαστισμοί
αστοί περπατούν πεζοδρόμια
παρέες κατά μόνας
σε σωρούς
σάμπως κι εμείς αστοί δεν είμαστε;
μ όλο το σύμπλεγμα
και να μαι τώρα εγώ μέσα της
να πατώ πράσινους φρύνους
σε σωρούς
προς αποφυγήν
κατά λάθος
να πατώ τάφους των Δεκεμβριανών
σε σωρούς
δεκάδες
αντάρτες
να πατώ λείψανα Λακεδαιμονίων
σε σωρούς
δεκατρείς πολέμαρχοι
μ όλα τα τραύματα
χωρίς σεβασμό
ομαδικό το σύμπλεγμα
χελώνες εκατόν τέσσερις
γάτα μία
άνθρωποι οκτώ
Κεραμεικός έσω έξω
από εδώ τη θυμάμαι
έσω εγώ αυτή έξω
στα σκαλοπάτια του Βελβεντέρε
μαζί να φύγουμε σε τρία χρόνια
να χει φεγγάρι όμως
να μπορούμε να βλέπουμε τα μάτια μας
ο ένας του άλλου
τα μάτια
το κοίταγμα
το αναντικατάστατο
τα συγνώμη
σωρηδόν
κι επέστρεφε

σωρηδόν