Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

anaparastasi

anaparastasi

eikona: cyril blazo


στον ύπνο μου καμιά φορά
ακούω σφυριά να βαράνε επαναληπτικά
αλλά δε δίνω πολύ σημασία
γιατί δεν έχουμε ΑΤΜ στη γειτονιά
μόνο ένα περίπτερο σπαστό
που σήμερα είναι αύριο δεν είναι
ανάλογα με τις ανάγκες του γυρίσματος
κι εγώ τι είμαι
ένας κομπάρσος σε μπι μούβι
*
κλείνω τα μάτια
κι όλα μου μοιάζουνε
με μια κακή σκηνοθεσία
ποιος είπε οτι κοιμόμαστε τα βράδια
το θάνατό προβάρουμε αμακιγιάριστοι
κι αν ξυπνάμε το πρωί ξανά
είναι που είμαστε ατάλαντοι
*
σήμερα για παράδειγμα
με ξύπνησε ένα φρενάρισμα επίτηδες
να μου κοπεί το όνειρο
-έβλεπα αδέσποτα κοπάδια αλόγων-
και να ανοίξω τα βλέφαρα πριν τις 6:30
να δω οτι κοιμάμαι μόνος μου
και να ανάψω τσιγάρο
να πιω τη γουλιά που είχε μείνει
από το βραδινό ουίσκι
και να μου γαμηθεί ξανά η μέρα
γιατί πρέπει να είσαι τέρας για να αντέξεις
τη μοναξιά στις εφτά παρά τέταρτο
*
ακόμα κι ο ελαφρύς πόνος
που νιώθω μετά μέσα στο λεωφορείο
κακογραμμένο σενάριο μου μοιάζει
-απροειδοποίητος
σαν το χλιμίντρισμα τού αλόγου-
τίποτα το ιδιαίτερο όμως, μη φανταστείς
ένα μικρό πονάκι κάπου στο στήθος
αλλά δε λέει να σταματήσει κάθε τόσο
κι αντί να πω στο διπλανό μου:
πονάω, φίλε πονάω
σφίγγω τα χείλια και κατεβαίνω
στην επόμενη στάση
σαν τα σκυλιά που ψάχνουνε
μια αποθήκη να ξεψυχήσουν
*
βέβαια ο γιατρός είπε να κόψω το κάπνισμα
εγώ έκοψα το γιατρό
όλοι θα πεθάνουμε σε ένα εξωτερικό γύρισμα,
του είπα
*
και μετά συνέχισα ποδαρόδρομο
μέχρι το σπίτι
ανέβηκα την ανηφορά
έφτασα στη κορυφή
με καλή υγεία
τότε κοίταξα πίσω
και είδα την ανηφόρα που ανέβηκα
τώρα αν είναι δυνατόν
να έχει γίνει κατηφορά
και κάπου εκεί χάνεται η επικοινωνία
*
ανηφορά κατηφόρα ο ίδιος δρόμος
δε μας το είπατε αυτό κυρία
και γίνομαι μια ρόδα που κουτρουβαλάει
τρέχω να τη πιάσω
και ο σκηνοθέτης μου λέει
φύγε απ' το πλάνο αμέσως
*
τώρα νύχτωσε πάλι
θα κάνω πρόβα τα λόγια μου
κι ύστερα θα πάρω αγκαλιά τα μαξιλάρια
να ξέρω όταν τινάζομαι στον ύπνο μου
τότε που με πυροβολούνε στο μπι μούβι
ότι δεν πρόκεται τουλάχιστον
να χυθούνε αίματα εδώ κι εκεί
*
δε παίζω πολύ βέβαια,
στο 0:20 της ταινιάς,
κάπου εκεί πεθαίνω κάθε νύχτα
κι είναι τότε που το παράλληλο σύμπαν λυγίζει
και πέφτει
τώρα γινονται χιαστί
μέσα στο κουλούριασμά μου
και η ζωή μου έχει σήμα
το ακατάλληλο για όλους
*
ε λοιπόν δε ζω για να πιστεύω
οτι τ' άλογα τα πεταλώνουν
φωνάχτε σ' όλους πως τους καρφώνουν
τις πρόκες στις πατούσες.
*


σαμσών ρακάς
17/Σεπ/2012


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου