προσπάθησε να υποθέσεις το άπειρο

#132 (της Μπαχάρ*)

*σημαίνει Άνοιξη

μερικές φορές πρώτα γράφω και μετά βάζω τον τίτλο

#99 (α)

#99 (β)

στη Vivian M.

κι όμως είναι δυνατόν
να βρίσκω ομοιότητες
στα απέναντι μάτια
ίσως είμαστε είδωλα
οι δύο όψεις του νομίσματος
το έξω και το μέσα του καθρέπτη
-εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια παρακάνουμε-
Πηνελόπες των άλλων
προσμένουμε μ ανυπομονησία τ ανεκπλήρωτο
η Οδύσσεια όμως ήταν μυθοπλασία
και ο Οδυσσέας ένας μύθος
ο Όμηρος τυφλός

μοιάζουμε λέω

κι όμως είναι δυνατόν
να παίξεις μπουκάλα με το μαύρο αναπτήρα
το πρώτο στριφογύρισμα δεν πιάνεται
είναι δοκιμαστικό
ίσως να λέγεται και αμηχανία
μερικές φορές πρώτα γράφω και μετά βάζω τον τίτλο
μερικές φορές στον κρύο αέρα
οι σειρήνες των περιπολικών πολλαπλασιάζονται
τι σημασία έχει αν είναι δευτερόλεπτα ή αιωνιότητα το όνειρο;
τι σημασία έχει αν δάκρυσα μετά και όχι τότε;
μόνο για το φιλί έχει σημασία ο χρόνος

κι όμως είναι αδύνατον
να βρω ομοιότητες
στα απέναντι μάτια
αργά το βράδυ έξω
απ τα εφημερεύοντα
ασφαλίτες κουτσαίνουν
αρρωστημένα λευκά κράνη
κι ο τρίτος κατά σειρά
από τα δεξιά της διμοιρίας
να χασκογελά με όλη τη λεύκανση
γιατί ξέρει
πως κάποτε θα τον φάνε τα παιδιά του
ή οι φίλοι των παιδιών του

μερικές φορές
νιώθω πως ξαγρυπνώ κάτω απ το στρώμα σου
μερικές φορές
νιώθω ξένος
μερικές φορές
νιώθω κρυμμένος στο βάθος του εγκεφάλου σου

*bonus_track*

#45 - Προσοχή: ...

Josef Koudelka, Prague, 1968

...για την αποφυγή ατυχήματος, η εκμάθηση πετάγματος γίνεται σε ανοιχτό χώρο

στην Ελένη

Κι όμως μπορώ

να κατεβάσω την ηλικία μου

κι απ τα 44 να επιστρέψω

πίσω στα 11

σε προεφηβικό στάδιο

-όπως μπορείς

να το προκαλέσεις-

και να πετάξω ως το τζάμι

του γραφείου στην Κηφισίας

τοκ τοκ να το χτυπήσω

κι ας μη θυμάμαι έπειτα

πως μπόρεσα και πέταξα

-άραγε τα πουλιά ζυγίζουν τον αέρα σε κλίμακα μποφόρ;

σε ρώτησα κι εσύ απάντησες πως μάλλον δε γνωρίζουν από μαθηματικά-

σου λέω όμως

πως με λίγη προσπάθεια

και καλή τεχνική

μπορώ να σηκωθώ

ως τα 20 εκατοστά

και να αιωρούμαι

πάνω από το έδαφος

και λέω αλήθεια

δε θα σε ξεγελούσα ποτέ

κι όμως μπορείς

να πλάσεις ιστορίες

άμα με τα ακροδάχτυλα αγγίξεις

αυτά που χάραζα

με ένα μικρό σουγιά

στα ξύλινα παγκάκια του Περισσού

όταν ήμουνα 11

-αγάπη, τη μορφή μιας Δήμητρας

που μ έμαθε να μαλακίζομαι περίτεχνα,

πλαστά ονόματα μυθικών ηρώων-

κι άμα καταφέρουμε να πετάξουμε

πιο ψηλά απ τα 20 εκατοστά

θα ανοίξουμε ένα ελευθεριακό φροντιστήριο

εκμάθησης πετάγματος

για να μάθουν κι άλλοι

ενδιαφερόμενοι να πετούν

και να μη χρειάζεται

να στέλνουμε εμείς

-από ανάθεση-

στον ουρανό

τα μηνύματα τους

ήθελα να σου πω

να γράφεις το α

και εγώ το β

και πάει λέγοντας

-ας γράφουμε τα ίδια και τα ίδια, δεν πειράζει-

μα ο καθένας να έχει τα δικά του χρώματα

άλλος τον ήλιο και άλλος το φεγγάρι

δε σε κυνηγά κανείς

μην τρέχεις

περπάτα λίγο πιο σιγά

-προσπάθησε τουλάχιστον-

να σου δώσω τσιγάρο

να τ ανάψεις

κι ύστερα ξέχνα με

να δεις θα με ξεχάσεις;

βλέπεις η λήθη

προτέρημα των αναίσθητων είναι

κι εμείς δε μπορέσαμε ποτέ

χωρίς συναίσθημα

*bonus_track*