 |
| "Casablanca", the end... |
Απόψε
το καλοκαίρι τελειώνει. Στις επαύλεις των γερμανών παραθεριστών
πραγματοποιούνται τα τελευταία φετινά πάρτι. Εκεί που κάποιοι γιορτάζουν
κάποιοι άλλοι ανησυχούν σπάζοντας τα κεφάλια τους για το πως θα βγάλουν κι αυτό
το χειμώνα. Κάτω απ τη γέφυρα του Κηφισού, οι φτωχοδιάβολοι προετοιμάζουν σαν
τα μυρμήγκια το μέλλον τους. Καπνίζοντας τα τελευταία δανεικά αποτσίγαρα απ το
δρόμο χωνεύουν στην ιδέα πως τίποτα δεν πρόκειται ν αλλάξει προς το καλύτερο.
Ποτέ. Ακούγεται ο ήχος απ τις ρουφηξιές της τζούρας μονάχα. Και πάφα πούφα, πάφα
πούφα. Παραδίπλα τα αυτοκίνητα σειρά το ένα πίσω απ το άλλο διασχίζουν μ
αναμμένα φώτα την εθνική.
Απόψε
που το καλοκαίρι τελειώνει εσύ ντύνεσαι με το καλύτερο κοστούμι σου. Βγαίνεις
έξω την ώρα που η μέρα αφήνεται στη νύχτα. Έχεις σαν προέκταση του χεριού σου
το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι που σου έκαναν δώρο στα περασμένα σου γενέθλια.
Να καταγράψεις τους ήχους της πόλης θέλεις καθώς θα χάνεται στο φθινοπωρινό
αντάμωμα. Αφήνεσαι στους δρόμους. Πετάς τα καλά δερμάτινα παπούτσια σου και περπατάς
ξυπόλυτος. Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή θα προβάλλει απ τον κοντινό πυροσβεστικό κρουνό.
Τροχαίο δυστύχημα. Κάποιο αυτοκίνητο στούκαρε πάνω του σαν σε αμερικάνικο φιλμ
προηγούμενων δεκαετιών. Εσύ τη γλιτώνεις παρατρίχα όπως κάνεις πάντα. Απτόητος χορεύεις
κάτω απ το νερό της τεχνητής σου βροχής. Ολόκληροι οι ήχοι -απ το τρακάρισμα
και μετά- καταγράφονται στο ανοιχτό μαγνητοφωνάκι.
Από
μακριά ακούγονται παράξενες μουσικές. Γυρολόγοι όλων των ειδών, αθίγγανοι-ρομά,
μετανάστες αδέρφια μας, πρόσφυγες και προσφυγόπουλα έχουνε στήσει χορό σε μιαν
αλάνα. Με νταούλια, κλαρίνα, ακορντεόν και άλλα περίεργα μουσικά όργανα. αποχαιρετούν
το θέρος. Σε περιμένουν κι εσένα να τους συντροφεύσεις στο κύκλο που έχουν
φτιάξει. Στη μέση έχουν ανάψει μια τεράστια φωτιά. Όχι επειδή κρυώνουν. Όχι.
Πολύ απλά εκεί μέσα -όπως σου ψιθύρισαν- καίνε τη μοναξιά. Χορεύεις λοιπόν αυτή
τη φορά εκστασιασμένος σε ρυθμούς διονυσιακούς. Το μαγνητοφωνάκι είναι ανοιχτό.
Αφημένο σε μια γωνιά αντιγράφει αθόρυβο τους ήχους του γλεντιού. Στις επαύλεις
δεν ξέρουν να γλεντάνε. Τρώνε γαρίδες σε καλαμάκι· τις συνοδεύουν με
εξεζητημένες σος παπαρουνόσπορου και βασιλικού. Στην αλάνα ψήνουν κατσίκια που
στα σωθικά τους μέσα έχουν βάλει ρύζι, πλιγούρι, ψιλικομμένα συκωτάκια και
αρωματικά. Τρώνε με τα χέρια. Τα πρόσωπα ολονών είναι κοκκινισμένα απ τη φωτιά
κι απ το μπούκοβο.
Φεύγεις
κι από εκεί για να προλάβεις το ξημέρωμα πριν σε προλάβει εκείνο. Ανεβαίνεις
προς τις εργατικές συνοικίες. Κάτω από μια οκταόροφη πολυκατοικία κόσμος μαζεμένος.
Στην ταράτσα μια γυναίκα γύρω στα τριάντα απειλεί ν αυτοκτονήσει. Ίσα που
προλαβαίνεις να βάλεις σε λειτουργία το μαγνητόφωνο. Η φωνή της ακούγεται ως το
υπερπέραν. «Δεν πάει άλλο», κραυγάζει και πέφτει στο κενό. Σε κλάσματα
δευτερολέπτων ένα ουρλιαχτό στον αέρα, ο κόσμος τραβιέται πίσω, το κινούμενο
σώμα χτυπάει σε μια τέντα και ύστερα καρφώνεται στο έδαφος. Αν είχες κάμερα
σκέφτεσαι θ άξιζε να καταγράψεις και την εικόνα. Αμείλικτος σαν τους
επαγγελματίες δημοσιογράφους! Έχεις αδειάσει από συναισθήματα. Γιατί;
Ανατολικά
ξεπροβάλλει ο ήλιος από τον Υμηττό. 1η Σεπτέμβρη. Τον κοιτάς
κατάμουτρα κι αυτός σε τυφλώνει με τις πρώτες αχτίδες του. Την ίδια στιγμή
κάποιο χέρι σου σκουντάει την πλάτη. Γυρνάς λιγάκι τρομαγμένος. Μοιάζει να
είναι εκείνη. Προσπαθείς να συνθέσεις στο μυαλό σου την εικόνα του προσώπου
της. Ναι είναι όντως εκείνη. Δε θυμάσαι που την είχες αφήσει, που σε είχε
αφήσει την τελευταία φορά. Τι να θέλει άραγε; Τι να θέλει; Ανοίγει το στόμα της
να μιλήσει. Την ίδια ώρα ξεσπά σε λυγμούς. Το ίδιο κι εσύ. Έρχεται κοντά στο
αυτί σου. Ψιθυρίζει: «καλό φθινόπωρο…» σου λέει και «καλό χειμώνα».
Κρατάς
στο χέρι το μαγνητόφωνο κλειστό. Ήθελες να το ανοίξεις μα δεν το έκανες. Ο ήχος
της φωνής της έσβησε για σένα μαζί με το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε.
31/8 προς 1/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου