Τσιγγάνικος
γάμος
(7/9/2013)
Σάββατο βράδυ. Περπατώ στις γειτονιές της Ανθούπολης. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως αυτά που -σε μυθοπλαστικά πλαίσια-
έγραφα τις προηγούμενες μέρες τώρα γίνονται πραγματικότητα. Ακούω μουσική από μακριά.
Πίσω απ την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας μάλλον έχει στηθεί γλέντι τρικούβερτο.
Βαδίζω προς τα κει, λίγο πιο κάτω παίζουν πέντε-έξι τσιγγανόπουλα. Μου λένε πως
πρόκειται για γάμο. Με τα πολλά φτάνω έξω απ την εκκλησία. Εκατοντάδες
τσιγγάνοι κι εγώ. Γάμος. Φαγητό άφθονο και ποτό. Τραπέζια στο δρόμο,
κόσμος, χειροποίητη μουσική σκηνή από παλέτες
και ξύλα. Απ τα ηχεία τα έκο δίνουν και παίρνουν. Στη μέση οι άνθρωποι χορεύουν ασταμάτητα.
Κουνάνε κάτι άσπρα σεντόνια ψηλά για να φύγει η παρθενιά της νύφης. Πετάνε στον
αέρα κάτι παράξενα χαρτονομίσματα που μοιάζουν με δολάρια. Χρώματα πολλά ολούθε. Στα πρόσωπα και στα ρούχα.
Στέκομαι δίπλα στη σκηνή.
Αριστερά μου ο πληκτράς. Δεν έχω ιδέα από πλήκτρα· είμαι τόσο κοντά στα συνθ
του όμως που αισθάνομαι πως αν τεντώσω τα χέρια μου θα βγούνε μουσικές από Σοπέν,
Ρέι Μάνζαρεκ και Μπόρις Κόβατς. Ο τσιγγάνος τραγουδιστής μου φαίνεται γνωστός.
Ο πληκτράς με την ολόμαυρη κατσαρή τρίχα και τα αυθεντικά μυτερά παπούτσια μου
ξεφουρνίζει απλά ένα όνομα: Δημήτρης Μπέκος. Δεν είμαι τσιγγάνος του λέω αλλά
τον γνωρίζω τον Μπέκο απ τις ταινίες του Τσιώλη. Αυτός γνέφει καταφατικά και
μου κλείνει το μάτι. Καταλαβαινόμαστε χωρίς πολλά πολλά. Στο μεταξύ ο άνθρωπος βρίσκεται
έτη φωτός μπροστά! Έχει γυρίσει ενενήντα μοίρες δεξιά το κεφάλι και μου μιλά
ενώ παράλληλα σολάρει στα πλήκτρα, καπνίζει και πίνει. Συντονίζεται και με τη
μπάντα, ανταλλάσοντας περίεργα νεύματα με το μπασίστα που κρατά στα χέρια του
ένα λεοπαρδαλέ εξάχορδο μπάσο. Τρελαίνομαι!
Πάω απ την άλλη μεριά της σκηνής
για να βλέπω καλύτερα. Χωρίς να το πάρω χαμπάρι -αφού έχω χαζέψει απ τις εικόνες
γύρω μου- κάποιος μου βάζει ποτήρι στα χέρια. Με γεμίζει κόκκινο κρασί.
Απολαμβάνω τη βραδιά. Βρίσκομαι ευχάριστα ξεχασμένος εκεί για καμιά ώρα. Κάπου
πιάνει το μάτι μου το Χάρη. Ο Χάρης είναι τσιγγάνος και μεγάλος μουσικός.
Αυτοδίδακτος κλαριτζής και σεμνός καλλιτέχνης. Τον είχα γνωρίσει όταν υπηρετούσα αλφαμίτης στο ΚΕΤΘ
Αυλώνα. Είχε έρθει για να πάρει τρελόχαρτο. Είχαμε πιάσει κουβέντα τότε. Ήμασταν
και γείτονες. Έκτοτε τον ξαναείδα φέτος στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ να ντύνει μουσικά με
την ορχήστρα του τη μουσικοθεατρική παράσταση “Η Πόρτα” του Τσιώλη. Ο Χάρης με
αγκαλιάζει και μου λέει χαρούμενος ότι θα ξαναπαίξει και φέτος η παράσταση στη μουσική σκηνή της Αυλαίας στο Βοτανικό. Έλα
όποτε θες στο θέατρο, πες πως είσαι από μένα. Κατεβαίνω, μου λέει συχνά πυκνά και στο Μεταξουργείο με τα παιδιά και παίζουμε στο δρόμο. Θα με ξαναπετύχεις.
Έχει πάει αργά. Αποχαιρετιζόμαστε θερμά
με το Χάρη και αποχωρώ. Τα λέμε φιλάρα. Τα λέμε. Για δυο τρία στενά ακόμα
η μουσική απ το γάμο με συνοδεύει. Απίστευτο βράδυ. Στιγμές και πράγματα που
εμφανίζονται απ το πουθενά και σε βοηθούν να ξεφεύγεις. Λίγο πριν βγω στη Θηβών απ
τα ηχεία του κωλοφτιαγμένου χόντα ακούγεται ο Γιαννάκης ο Βαρδής: “Ίσως, ίσως
μια μέρα, να ξεφύγεις απ το μέλλον που σου φτιάξανε…”. Μεγάλα λόγια. Αααααχ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου