 |
| το πίσω μπαλκόνι του σπιτιού στο χωριό |
Συλλέκτης
οσμών
Τούτες τις μέρες, με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου με πιάνει μια ωραία μελαγχολία. Αναπολώ μέσα μου τις περσινές τούτες μέρες με τις βροχές που δούλευα σαν κηπουρός στο πάρκο. Φόραγα το χοντρό κίτρινο αδιάβροχο των δημοτικών υπαλλήλων που ήταν πάντα κρεμασμένο στην ξύλινη αποθήκη του φυτωρίου και έβγαινα έξω να συναντήσω τα δέντρα και τα φυτά. Έκανα μεταφυτεύσεις, κλαδέματα ψιλά, καθαρισμούς και όλοι οι υπόλοιποι που σταματούσαν να δουλεύουν στη θέα της βροχής με έλεγαν τρελό. Δεν γνώριζαν όμως ετούτο.
Όταν βρέχει –και κυρίως στα πρωτοβρόχια- εμφανίζεται μια μυρωδιά στον αέρα. Ένα κράμα βρόχινου νερού, χώματος και χλωρίδας.
Ε λοιπόν αυτή η μυρωδιά είναι υπέροχη όταν την αποσπάς για τον εαυτό σου κάπου μακριά στην επαρχία, στη Βάλια Κάλντα, στον Ταύγετο, στα βουνά της Φωκίδας, στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού στο χωριό. Αυτή η μυρωδιά όμως γίνεται μαγευτικά μοναδική όταν την αφουγκράζεσαι απ τα ρουθούνια της μύτης σου ενώ βρίσκεσαι σε ένα πάρκο μόλις διακόσια μέτρα απ τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιομηχανίες της μητρόπολης.
Συλλέγοντας τις μυρωδιές της ζωής μας όλοι λίγο πολύ τις βάζουμε σε ένα αόρατο μπαούλο του μυαλού μας. Κάποιες φορές αυτές οι μυρωδιές μας φέρνουν νοσταλγία απ τις στιγμές που περάσανε κι άλλες φορές καινούργιες μυρωδιές είναι αυτές που συλλέγονται στο παρόν και αποθηκεύονται για το μέλλον. Ή καλύτερα για τις αναμνήσεις του μέλλοντος μας.
Έτσι στο μπαούλο μαζί με τη μυρωδιά που φέρνουν τα πρωτοβρόχια, έχω βαλμένη και τη μυρωδιά απ τον ξυλόφουρνο της γιαγιάς που έψηνε φρέσκο ψωμί με προζύμι, τη χειμωνιάτικη κάπνα του τζακιού, τα δακρυγόνα των μπάτσων, την ξινή οσμή απ τις κατουρημένες γωνίες της οδού Αθηνάς, τη σιχαμένη βρώμα του μελανιού στα δέματα με τις εφημερίδες, το καυτό άρωμα του αγουρέλαιου, το μεθυστικό άρωμα του Γιασεμιού και το καλύτερο απ όλα, την πανσπερμία μυρωδιών και αρωμάτων που πηγάζουν απ τις χημικές αντιδράσεις που γεννά η καύλα των δύο σωμάτων που γίνονται ένα στο απόγειο της ερωτικής τους επαφής.
Και είναι και άλλα πολλά αρώματα μες στο μπαούλο της μνήμης… αρκεί να χεις χώρο για να τα αποθηκεύεις και το σημαντικότερο, μια αθώα εξερευνήτρια προσεκτική μύτη.
Τούτες τις μέρες, με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου με πιάνει μια ωραία μελαγχολία. Αναπολώ μέσα μου τις περσινές τούτες μέρες με τις βροχές που δούλευα σαν κηπουρός στο πάρκο. Φόραγα το χοντρό κίτρινο αδιάβροχο των δημοτικών υπαλλήλων που ήταν πάντα κρεμασμένο στην ξύλινη αποθήκη του φυτωρίου και έβγαινα έξω να συναντήσω τα δέντρα και τα φυτά. Έκανα μεταφυτεύσεις, κλαδέματα ψιλά, καθαρισμούς και όλοι οι υπόλοιποι που σταματούσαν να δουλεύουν στη θέα της βροχής με έλεγαν τρελό. Δεν γνώριζαν όμως ετούτο.
Όταν βρέχει –και κυρίως στα πρωτοβρόχια- εμφανίζεται μια μυρωδιά στον αέρα. Ένα κράμα βρόχινου νερού, χώματος και χλωρίδας.
Ε λοιπόν αυτή η μυρωδιά είναι υπέροχη όταν την αποσπάς για τον εαυτό σου κάπου μακριά στην επαρχία, στη Βάλια Κάλντα, στον Ταύγετο, στα βουνά της Φωκίδας, στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού στο χωριό. Αυτή η μυρωδιά όμως γίνεται μαγευτικά μοναδική όταν την αφουγκράζεσαι απ τα ρουθούνια της μύτης σου ενώ βρίσκεσαι σε ένα πάρκο μόλις διακόσια μέτρα απ τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιομηχανίες της μητρόπολης.
Συλλέγοντας τις μυρωδιές της ζωής μας όλοι λίγο πολύ τις βάζουμε σε ένα αόρατο μπαούλο του μυαλού μας. Κάποιες φορές αυτές οι μυρωδιές μας φέρνουν νοσταλγία απ τις στιγμές που περάσανε κι άλλες φορές καινούργιες μυρωδιές είναι αυτές που συλλέγονται στο παρόν και αποθηκεύονται για το μέλλον. Ή καλύτερα για τις αναμνήσεις του μέλλοντος μας.
Έτσι στο μπαούλο μαζί με τη μυρωδιά που φέρνουν τα πρωτοβρόχια, έχω βαλμένη και τη μυρωδιά απ τον ξυλόφουρνο της γιαγιάς που έψηνε φρέσκο ψωμί με προζύμι, τη χειμωνιάτικη κάπνα του τζακιού, τα δακρυγόνα των μπάτσων, την ξινή οσμή απ τις κατουρημένες γωνίες της οδού Αθηνάς, τη σιχαμένη βρώμα του μελανιού στα δέματα με τις εφημερίδες, το καυτό άρωμα του αγουρέλαιου, το μεθυστικό άρωμα του Γιασεμιού και το καλύτερο απ όλα, την πανσπερμία μυρωδιών και αρωμάτων που πηγάζουν απ τις χημικές αντιδράσεις που γεννά η καύλα των δύο σωμάτων που γίνονται ένα στο απόγειο της ερωτικής τους επαφής.
Και είναι και άλλα πολλά αρώματα μες στο μπαούλο της μνήμης… αρκεί να χεις χώρο για να τα αποθηκεύεις και το σημαντικότερο, μια αθώα εξερευνήτρια προσεκτική μύτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου