Δεκέμβρης Δεκατέσσερα

του Κωστή Μαργιόλη

Όχι!

Δεν αναθυμιάζουν θάνατο τα τσιμεντένια κλουβιά αυτής της πόλης

Η άσφαλτος δεν χρωματίστηκε το μαύρο του χαμού

Καμία βεβαιότητα δεν κλονίστηκε (ακόμα)

απ΄την κατάρρευση των τελευταίων χαλασμάτων ανθρωπιάς που είχαν μείνει γύρω

Ο ζόφος έρχεται από αλλού

Εδώ μία κυρία συνομιλεί σε πρόσωπο αόρατο στην άλλη άκρη της γραμμής,

διαγράφοντας με αδρές γραμμές το δράμα

να μη βρίσκεις ραντεβού στο κομμωτήριο σαββατιάτικα

Εκεί η αντρική ομήγυρη χαβαλεδιάζει με εσπρέσο λούγκο ανά χείρας την επαύριο της οπαδικής πανωλεθρίας

Στο δίχτυ της κοινωνικοποίησης του ναρκισσισμού,

φάτσες που περιπλέκονται σε χιαστί φιλίες, κοινοποιήσεις, σχόλια και μου αρέσει

-εικονικά όσο οι ζωές που λένε ότι ζουν

Μια καταχνιά απάθειας απλώνεται στην όξινη ατμόσφαιρα του αστικού συμπλέγματος

Και κάνει να φαίνονται αληθείς οι καφενόβιοι συνωμοσιολόγοι

που λένε πώς από πάνω μας πετάνε ψεκαστές – εντολοδόχοι κάτι πεφωτισμένων, αλλόγλωσσων κυρίων 

που κατεργάζονται μιαν Αποκάλυψη 

Και πάλι όχι όμως

Εθελουσίως προσερχόμαστε στο πάρτι των κοκτέιλ κυνισμού με ένδυμα αδιαφορίας

Αν μύρισε ξανά βενζίνη ο αέρας

Ας είναι να λαμπαδιάσει ως τη ρίζα

Το δέντρο-ξόανο της μίζερης γιορτής μας