Ο
ενεστώτας αρχίζει να κουράζει πολλάκις. Ίσως επειδή είναι ένα είδος μέλλοντα
χωρίς “θα”. Ίσως επειδή το τώρα είναι λιγάκι υποτακτικό. Ο αόριστος χάθηκε στο
χώρο. Μέσα στο γραφείο -στο τρία επί τέσσερα μέτρα-, κάτω απ την καρέκλα, μέσα
στο συρτάρι, στη σκόνη της βιβλιοθήκης, μεταξύ τοίχου και σοβατεπιού, κάπου
ενδιάμεσα. Έτσι ήταν ο αόριστος· πάντοτε αόριστος! Ο παρακείμενος έχει τσακωθεί
με τον υπερσυντέλικο και ο υπερσυντέλικος είχε τσακωθεί με τον παρακείμενο.
Παλιοί χρόνοι σα μικρά παιδιά. Στο μεταξύ ο μέλλοντας δε θα μιλάει μόνο αλλά θα
βλέπει κιόλας, δε θα γράφει μόνο αλλά θα πράττει παράλληλα, θα ξεχνάει λίγο μα
θα θυμάται περισσότερο. Ο μέλλοντας θα είναι κάτι σαν ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου