με
αφορμή το πρωτότυπο #100 του Σμόλαξ
*bonus_track*
 |
| #100 έφτασε στον προορισμό του, η μέλισσα λέει γειά |
Αν ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι
κι αν όντως δε μας πουλάνε παραμύθι τόσα χρόνια είναι για να μην πάει άκλαυτη η
πασίγνωστη φωτογραφία με την πατούσα του αστροναύτη. Ξέρεις, εκείνη η
φωτογραφία που πρωτοείδαμε στα σχολικά βιβλία ιστορίας του δημοτικού. Όση
διαφορά ηλικίας κι αν έχουμε.
Προσπαθείς να γράψεις για τις μέλισσες και καταλήγεις στα μυρμήγκια. Βήμα το βήμα, φτερά πουθενά. Μυρμήγκια μιλιούνια στρατός. Μα εγώ λέω να παίξω σκάκι στις ασπρόμαυρες πλάκες του αίθριου στο κτήριο Αβέρωφ του ΕΜΠ. Να διατάξω τους στρατιώτες και τους τρελούς μου αξιωματικούς να χορέψουν κι ύστερα να πάρουν στο κυνηγητό όσους φοιτητές αρχιτεκτονικής κουβαλάνε τσάντα ΠΛΑΙΣΙΟ.
Ο παραλογισμός του βαδίσματος θα σε συναντήσει στα μονοπάτια με τα ξύλινα μαδέρια της πλατείας έξω απ το σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό. Μαδέρι γκαζόν μαδέρι γκαζόν. Μαδέρι βήμα μαδερογκαζόν. Αν είσαι τυχερός μπορεί απλά να ζαλιστείς. Αν είσαι άτυχος μπορεί και να πέσεις. Τσέκαρέ το.
Οι Καρυάτιδες που λείπουν δεν είναι στο μουσείο. Όχι. Μας παράτησαν γιατί μας βαρέθηκαν. Μαζέψανε τα απολύτως απαραίτητα άρον άρον και τσουπ μ ένα βήμα ένα βράδυ την κάνανε απ την έξοδο κινδύνου την ώρα που οι νυχτοφύλακες κοιμόντουσαν. Και τώρα; τώρα περνάνε ζωή και κότα σε κάποιο νησί τύπου lost. Εκείνες του μουσείου, μη σε ξεγελάνε, είναι πιστά αντίγραφα και τίποτε άλλο.
34χρονη καθαρίστρια πηδά από δημόσιο κτήριο τρία στενά κάτω απ το σπίτι σου. Κάνει ένα βήμα και μετά από δεκαπέντε μέτρα κείτεται νεκρή στον ακάλυπτο. Η ζωή συνεχίζεται όμως κι εσύ το μαθαίνεις κατά τύχη στα πηγαδάκια του παντοπωλείου την επόμενη μέρα. “Δεν παίρνουμε χαμπάρι” πάει να πει πως ζούμε στους μικρόκοσμούς μας συναρτήσει του χρόνου που μας σέρνει από πίσω του. Τα βήματα μας όταν προστίθενται κάνουν τέλειους κύκλους μα εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μη δίνεις σημασία, γράφω ασυναρτησίες.
Αυτοκτονούμε για να ζήσουμε, ζούμε για να ταξιδεύσουμε, ταξιδεύουμε για να μην αυτοκτονήσουμε.
Προσπαθείς να γράψεις για τις μέλισσες και καταλήγεις στα μυρμήγκια. Βήμα το βήμα, φτερά πουθενά. Μυρμήγκια μιλιούνια στρατός. Μα εγώ λέω να παίξω σκάκι στις ασπρόμαυρες πλάκες του αίθριου στο κτήριο Αβέρωφ του ΕΜΠ. Να διατάξω τους στρατιώτες και τους τρελούς μου αξιωματικούς να χορέψουν κι ύστερα να πάρουν στο κυνηγητό όσους φοιτητές αρχιτεκτονικής κουβαλάνε τσάντα ΠΛΑΙΣΙΟ.
Ο παραλογισμός του βαδίσματος θα σε συναντήσει στα μονοπάτια με τα ξύλινα μαδέρια της πλατείας έξω απ το σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό. Μαδέρι γκαζόν μαδέρι γκαζόν. Μαδέρι βήμα μαδερογκαζόν. Αν είσαι τυχερός μπορεί απλά να ζαλιστείς. Αν είσαι άτυχος μπορεί και να πέσεις. Τσέκαρέ το.
Οι Καρυάτιδες που λείπουν δεν είναι στο μουσείο. Όχι. Μας παράτησαν γιατί μας βαρέθηκαν. Μαζέψανε τα απολύτως απαραίτητα άρον άρον και τσουπ μ ένα βήμα ένα βράδυ την κάνανε απ την έξοδο κινδύνου την ώρα που οι νυχτοφύλακες κοιμόντουσαν. Και τώρα; τώρα περνάνε ζωή και κότα σε κάποιο νησί τύπου lost. Εκείνες του μουσείου, μη σε ξεγελάνε, είναι πιστά αντίγραφα και τίποτε άλλο.
34χρονη καθαρίστρια πηδά από δημόσιο κτήριο τρία στενά κάτω απ το σπίτι σου. Κάνει ένα βήμα και μετά από δεκαπέντε μέτρα κείτεται νεκρή στον ακάλυπτο. Η ζωή συνεχίζεται όμως κι εσύ το μαθαίνεις κατά τύχη στα πηγαδάκια του παντοπωλείου την επόμενη μέρα. “Δεν παίρνουμε χαμπάρι” πάει να πει πως ζούμε στους μικρόκοσμούς μας συναρτήσει του χρόνου που μας σέρνει από πίσω του. Τα βήματα μας όταν προστίθενται κάνουν τέλειους κύκλους μα εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μη δίνεις σημασία, γράφω ασυναρτησίες.
Αυτοκτονούμε για να ζήσουμε, ζούμε για να ταξιδεύσουμε, ταξιδεύουμε για να μην αυτοκτονήσουμε.
 |
| #100 (α) |
 |
| #100 (β), ουφ! |
 |
| #100 (γ), η (προ)τελευταία διαθήκη μου |
*bonus_track*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου