Ευφορίωνος

| τα συμφέροντα της τάξης μας πάνω απ όλα |

Α δε σου πα! Βρήκα δουλειά. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να μείνω για πολύ καιρό άνεργος. Στο χα πει πως πάντα τα καταφέρνω. Και μου έκατσε κουτί αυτή η δουλεία ξέρεις. Ειδικά τώρα που κάθομαι και διαγράφω κόσμο από κοντά μου. Βλέπεις είναι λίγο το lifestyle, λίγο το ψώνιο, η ματαιοδοξία, η κοινωνικοπολιτική αφομοίωση με τα πράγματα, τα φύκια που μοιάζουν με μεταξωτές κορδέλες. Δε θέλει πολύ. Αλλάζουν οι άνθρωποι προς το εύκολο και το ευκαιριακό. Οπότε μου έκατσε κουτί η δουλειά. Να, θα έχω και με κάτι ν ασχοληθώ. Πάω να ετοιμάσω βαλίτσες όμως. Περιμένω να χτυπήσει και το τηλέφωνο. Α δε σου πα ο μικρός όλο και μεγαλώνει. Μπορεί και στέκεται καθιστός τώρα πια, χωρίς να στηρίζει την πλάτη του. Κι έχει κι ένα χαμόγελο! Σ αφήνω. Τα λέμε στους δρόμους. Αν είσαι. Μάλλον δε θα σαι. Χαχαχα! Τώρα πια μείναμε λίγοι στους δρόμους. Έτσι που γνωριζόμαστε τόσο καλά μεταξύ μας και για να σπάμε τη μονοτονία του συλλογικού (χρειάζεται κι αυτό που και που) κοιτάμε πάνω, αριστερά και δεξιά καθώς περπατάμε, να ρθει κάποιο ρημαδιασμένο σημάδι απ τον ουρανό, τα πουλιά, τα δέντρα, τους στύλους της ΔΕΗ, τους μαντρότοιχους, τις πολυκατοικίες, το άστυ, τα παλιά νεοκλασικά, έστω. Ψάχνοντας κανένα παράθυρο να κρεμαστούμε από δαύτο ή να μας κρεμάσει. Για να μη φτάσουμε κι εμείς κάποια στιγμή ν αλλάξουμε προς εκείνο το εύκολο και το ευκαιριακό. Δε λέει…