Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Από τα ποιήματα του σ/σ Ηλία Φωτιάδη (Μέρος Α΄)




Επιλογές ποιημάτων από το βιβλίο του σ/σ Ηλία Φωτιάδη με τίτλο "Νο1. Σημειώσεις μιας ζωής (ποιήματα, τραγούδια και πεζά 1968-1999)":


Σχεδιάσματα και πειραματισμοί παίζοντας με τις λέξεις σ’ αυτόματη γραφή
Οι λέξεις που ’μαθα να γράφω ταπεινές
σιγά-σιγά ψηλαφώντας σαν τυφλός
άρχισα το ιδιαίτερο τους χρώμα να διακρίνω
τους ήχους, τις φωνούλες τους ν’ ακούω.
Τ’ απόκρυφο τους νόημα ν’ αποκρυπτογραφώ.
Γοητεύτηκα όταν ανακάλυψα πως στις λέξεις,
στα φωνήεντα, στα σύμφωνα, στις συλλαβές,
μ’ ανεξίτηλο τρόπο είναι καταγραμμένα:
η ευτυχία, η χαρά, τα πάθη, τα λάθη,
ο πόνος, ο κόπος, το δράμα,
όλη η ζωή και η ιστορία των ανθρώπων.



Στον Ν. Καρούζο
Τι να την κάνω την αθανασία, είπε, …
Αυτή είναι για ανθρώπους, ματαιόδοξους, καθημερινούς
που ζήσαν τη ζωούλα τους μέσα στο φόβο του θανάτου,
ανθρώπους που δεν τόλμησαν ποτέ να μετρηθούν
στα ίσα με τη σκιά τους και την ανυπαρξία τους.
Εγώ έχω άλλα όνειρα, άλλη φιλοδοξία,
να μη με γράψει ως ακροτελεύτιο λήμμα
καμιά λόγια ποιητική ανθολογία.
 
Γνωρίζω καλά, οι ποιητές δεν γράφουν ιστορία!



Κάτω απ’ τον ίσκιο της Ακρόπολης
Οδός Αθηνάς
Δεν ξέρω
πως νοιώθει μια πουτάνα στην οδό Αθηνάς, όταν την ρωτούν
πόσο πάει;
Δεν ξέρω
πως νοιώθει ο νταβατζής της στην οδό Αθηνάς, όταν
πάει
να της τα πάρει.
Δεν ξέρω
πως νοιώθει ο δήμαρχος στην οδό Αθηνάς, στο
δημαρχείο
σαν πάει.
Δεν ξέρω
πως νοιώθεις εσύ στην οδό Αθηνάς, όταν έτυχε εκεί
ο δρόμος
να σε πάει;
Ξέρω
πως νοιώθω εγώ στην οδό Αθηνάς, όταν βγαίνω στο
εργατικό παζάρι
κι έρχεται τ’ αφεντικό και με ρωτάει:
μάστορα πόσο πάει;
Νοιώθω σαν άλογο, γιατί στα δόντια με κοιτάει.

Φλεβάρης 1975. Στην πιάτσα, έξω απ’ το καφενείο Ήβη στην οδό Αθηνάς, μαζεύονταν κάθε πρωί αχάραγο οι οικοδόμοι για να βρουν δουλειά…



Ο εργάτης
Είμαι ένα Μηδέν,
έτσι λες, έτσι θες,
ένα ολόκληρο ΖΕΡΟ.
Δηλαδή……………
μια μαύρη τρύπα
που όταν καταλάβει
τι φέρει μέσα της
αρχοντάδες, αφεντάδες, βασιλιάδες
τρέμετε………………………..
το τέλος σας, τέλος δε θα χει.
Θα παραδοθείτε σε μια νύχτα, δίχως μάχη.

Απεργία στου Πίτσου, διήρκησε 180 μέρες, το εργοστάσιο πουλήθηκε στη Ζήμενς, οι περισσότεροι εργάτες απολύθηκαν.
Πειραιάς 1978



Ονειροπερπατήματα
Βαρέθηκα να μου μιλάς για αξίες,
να τρέχω σε γιορτές και σε κηδείες,
να παίρνω μέρος σε στημένες ιστορίες
και να φαντάζομαι ατέλειωτες πορείες.

Βαρέθηκα να σε κοιτώ στα μάτια,
να μου τάζεις πανέμορφα παλάτια,
να παίζεις με τον πόνο το δικό μου,
και να δουλεύεις το ιδανικό μου.

Τα όνειρα το ξέρω πως στοιχίζουν
τους κόπους μιας ολάκερης ζωής,
αλλά απ’ το να σε φυλακίζουν
κάλιο να ονειροπερπατείς.

Πειραιάς 1984 με ηττημένους αρχηγούς νέα ήττα ετοιμάζουμε………….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου