Χρόνος για Ξόδεμα #4 - Η συνάντηση με τη λύκαινα

 

Η συνάντηση με τη λύκαινα

Το μεσημέρι είναι απεργιακό. Κάθομαι στο πεζοδρόμιο με την πλάτη σ' ένα κολωνάκι «μην παρκάρετε», οδός Στουρνάρη. Το τσιγάρο σιγά-σιγά μου τελειώνει. Μαζί του, τελειώνει και ο πόνος απ την ορθοστασία.

Στα ξαφνικά, μια λύκαινα από τη μακρινή ανατολική Στέπα εμφανίζεται μπροστά μου. Ναι, σίγουρα ο πόνος απ την ορθοστασία, μου τελειώνει! Η λύκαινα στέκεται, κρύβει το φως και τη ματιά μου. Μιλά:

-Εσύ μικρέ που πας νηπιαγωγείο, πες μου τι κάνεις εδώ στου δρόμου το σφαγείο;

-Λύκαινα, εγώ που πάω νηπιαγωγείο, δεν κάνω πλάκα και γυρνώ πάντα τριγύρω.

-Τριγύρω που;

-Τριγύρω σου, λάμψη απ το βλέμμα σου, δροσοσταλίδα πάνω στο τρίχωμα σου, ρυτίδα του προσώπου σου απ αυτές που πηγαινοέρχονται σαν τους γυρολόγους.

Αυτός λοιπόν είναι ο διάλογος. Η λύκαινα κάνει και δείχνει για λίγο τα δόντια της και αφήνει το μεθυστικό της άρωμα να διασπά τα μόρια του αέρα. Με αγκαλιάζει σφιχτά και στο λαιμό μου νιώθω μια γλυκιά δαγκωματιά. Πολύ ωραία. Σημαδεύομαι.

Θα σε περιμένω λέω και η λύκαινα γελά και φεύγει. Φεύγει για τη μακρινή ανατολική Στέπα ή για τα κόκκινα ελατοδάση του Καυκάσου ή ακόμα, ακόμα και για τα παγωμένα Θιβετιανά υψίπεδα.

Κι ακόμα φεύγει. Ακόμα φεύγει.

Κι εγώ με το σημάδι στο λαιμό, τι περιμένω;

Α.Σ.(Χρόνος για Ξόδεμα)

Ξημέρωμα 17^ης Νοέμβρη 2012

*bonus track*